Werk. Jaargang 1

[p. 1]

[Nummer 4]

De simpele timmerman

Hij snijdt schalmeien uit het witte hout,
en blaast zijn dagen op hun klank verloren;
geen mensch die van zijn melodieën houdt,
die zacht en teeder bij zijn eenzaamheid behooren...

Alleen geliefden als zij van de bosschen komen,
beluisteren den weemoed van zijn lied,
blijven den avond tot den nacht verdroomen,
maar wat hij speelt, verstaan zij niet...

Zoo schuift hij naar den dood zijn wit gefluit,
zoo rustig nu de bloemen om hem breken,
nu hij de waarde niet meer weet van elk geluid
dat hem omringt, nu hij verleert te spreken.

JAN D'HAESE