Werk. Jaargang 1

[p. 22]

[Gedichten]

Het geluk is een harde passie

Ik schreef verscheidene gedichten
waar ik idealistisch sprak
dat nimmer iets mij zal vernichten.
Zij waren nog te zwak.
'k Ervaar het - groot - uit kleine dingen,
dat ik het nog te bravig zei,
dat ik mijn woorden hard moet maken
als 't hardste hier in mij.
Jawel, ik wil met ziel en voeten,
op iedre wijs, voor 't beste wel,
de dingen houden, scheppen, wroeten.
Jawel. Maar onderstel:
dat beide resumé's van 't leven,
dat arbeid en genegenheid,
mij slaan, mij misdoen, mij begeven, -
wat zal ik doen, dien tijd?
O zeker, 'k zal die oogenblikken
eerst bloeden om het wreed verraad
en woest en droog er dan om snikken.
Maar blijven: mijn soldaat.
Want nooit zal wat-ook dit verandren:
mijn eeredienst voor 't eigen Ik,
als eenheidskern van al het andre,
geen zelfzucht, maar mystiek.
ík zal mij vastklemmen, bezonnen,
dóórvechten om het meesterstuk,
en sterven, zoo geen winner, onverwonnen!
En dat is het geluk.

[p. 23]

Geen post van jou

Er kwam vandaag geen post van jou,
hoe ik ook rondliep, heb gekeken,
den bode bijna smeeken wou,
de leege bus aan stukken breken,
er kwam geen post, geen woord van jou...
Ik zit er wee en droef van neder;
ziedaar hoe dwaas ik van je hou!
Ofschoon je mij telefoneerde:
ik schreef je wèl, je krijgt het gauw!
blijft er in mij een kindje pruilen:
er kwam geen post, geen post van jou!
zoo dwaas en droef, om bij te huilen.
'k Dacht nooit dat dit gebeuren zou,
dit hunkren tegen alle rede,
dit zóó beminnen van een vrouw,
en dit onbillijk droef-zijn mede.
Er kwam vandaag geen post van jou,
en laat dit mij een proeve wezen,
dat 'k jou weer beter lieven zou,
als hij die nimmer heeft te vreezen,
omdat hij niet een vreemde vrouw
bemint, maar dichter is en sterker,
en in zijn ziel haar ziele houdt,
en 't leven schept als in zijn werken.

[p. 24]

Het prille lied

Ik zong van u een lied,
mijn vrouwe, lang geleden,
een kinderlied dat niet
kon komen nog uit rede,
maar kwam, uit vaag gevoel
voor 's levens droomend treden
langs wegen naar een doel.
Ik zong je d'eigen tweede,
die rijk èn streng omlijnt,
den halfmensch waar ik mede
weer kleine God zou zijn,
om hier op aarde, heden,
in arbeid, strijd, geluk,
mensch-groot te zijn, en vredig
dan dood te zijn, terug.
Ik zong je mij, volledigd,
en tevens mij, bevrijd;
ik zong je water, mede,
mijn bloed en heiligheid,
mijn zwaard, mijn kruis, mijn schede,
realiteit en méér,
mobilium en vrede .
Ik zong, en nog een keer
moest ik het zingen weder,
met deze woorden nu
waarin het werd tot rede,
nu ik vertrok en u
gegaan zijt met mij mede.
Mijn vrouwe, verblijf mij
zoo minstens in gebeden;
ik zal u helpen, gij
in God, krijgt alles weder.

[p. 25]

Na-kerstmis

Ik lag in bed en zag
het boompje, de geschenken,
en heel den vluggen dag
terug, en 'k lag te denken
met weemoedsvolle spijt,
dat ik, in 't haastig leven,
je je genegenheid
niet had terug gegeven,
door vol-aandachtigheid
voor al het lieve fijne,
dat je had voorbereid.
Ik voeld' een stille pijne
en heb een traan geweend,
en dan mijn hart gezonden
door 't windig duister heen,
over bevroren gronden
tot aan je verre stee,
tot in de straat waar slapend
je huis stond in de sneeuw.
En 't was opnieuw een knape
die in 't vertrekje drong,
hartkloppend, door den donker,
en voor het boompje stond
waarop zijn oogen blonken,
en vroom, en tak voor tak,
vol aandacht stond te streelen
al 't liefs dat j'er aan stak,
als kleine teere weelden
van je genegenheid.
En 't was een groot beminner
die je zijn dankbaarheid
stil zoenend en zeer innig
op 't slapend voorhoofd lei,
alvorens weer te keeren
en ginder verre, blij,
te slapen in den Heere...

JOHAN DAISNE