Werk. Jaargang 1

[p. 20]

[Gedichten]

Opdracht

's Nachts voor het slapen voel ik door

het open raam de rust der straat,

der stad en van het land, ik hoor

diep in mij, hoe gestadig gaat

mijn hartslag, zelfbewust, bescheiden...

en plotseling doortrilt een zachte lach

mijn bloed en zenuwvezels om dien blijden,

schuldloozen, kinderlijken slag.

Haar droom

Ineens was zij alleen, de laatste vrouwen
verdwenen achter hooge rozenstruiken.
Zij liep ze na tot waar het pad uit 't bosch
omboog naar 't polderland en 't kleine dorp,
dat met zijn daken op de kimlijn lag.

Zij zag geen mensch; een zwerm van vele soorten vogels
vloog bij haar nadering met schichtig fluiten
omhoog: hun veeren trilden in het licht.

Zij hoorde hoe het lachen van hun vleugelslag
langzaam gedempter klonk en zag hen in de lucht
in wijde kringen stijgend, eindelijk spiralend
tot in 't zichtbare verdwijnen.
Een veer viel moeilijk voor haar op den grond.

Zij bukte zich en zag verborgen onder struiken
een kleed van gele zijde en een snoer
van witte parels in de schaduw blinken.

Zij kleedde zich en bond het parelsnoer
voorzichtig dat het niet zou breken om haar hals.

Toen voelde zij zich overmoedig in de koelte
der zijde en der parelzwaarte om haar hals.

[p. 21]

Vers

Hij zag hoe zij zich licht ontkleedde
en hoe haar naaktheid groeide door haar kleeren;
toen stond zij naakt en lachte stil, gereed
voor 't streelen van zijn handen, dat zij wachtte.

Hij zag haar naaktheid, jong en zonder schroom
en wat nog in haar blik verlangen was en droom,
werd veilig en bewust in hare handen,
die zij gevouwen hield boven haar schoot,
zacht in 't bewegen van haar adem levend.

Hij nam haar handen en hij zoende even
haar hals en schouders en het warme beven
van mond en oogen... toen, als uit een plicht
en een verzaken heeft hij haar geheel gegrepen
en haar zoo hoog omhoog geheven
als naar een wonder... jij, mijn offerdier,
dacht hij, jij zult mij eeuwigheid hergeven,
een kind, waarin ik wil en opstand vier.

En in een drift, die hen geheel bespande,
bracht hij zijn lijf en leven brandend dicht
bij haar lichaam en leven, gaf haar macht en plicht,
een nieuwe sierlijkheid en moederhanden.

[p. 22]

Voorzomer

Het wordt steeds later donker; dagen zonder wind,
waarop het regent in de hooge boomen,
gaan langs de open ramen; 's avonds komen,
wanneer de zon nog even doorstraalt, vogels zingen
vlak bij de bedden; 's morgens in het koele
vertrek weer wakker wordend, zie ik buiten
den regen onverstoorbaar stroomen.
Maar in een nacht, wanneer ik, uit den slaap ontwaakt
als uit den dood, verwonderd omzie naar het door de maan beschenen
landschap, is al het vroegere leed vergeten
en voel ik mij een open hand, een moederschoot,
voor dezen nacht en voor dit maanlicht uitverkoren,
en lig ik stil den zachten, losgelaten wind te hooren,
die aanwaait over een verkregen land.

Adriaan MORRIEN

Uit den bundel ‘Hartslag’, die bij A.A.M. Stols te Maastricht zal verschijnen.