Werk. Jaargang 1

[p. 6]

De duive in de rotsspleten

Eenmaal wendde ik mij nog om voordat het schip met zoete lading in het Westen verdween. Over de golven dansten de nevels. Mijn mond beroerde het zand. Uit de verte wenkte nog een wimpel, die huiverde en toen oploste. Mijn buik uit het weeke zand opheffend zag ik dat het water langzaam invloeide. Kreten rondom mij, vol ingehouden nieuwsgierigheid, brachten mij tot bewustzijn. Mijn handen strekte ik hoog uit, van al mijn teenen schudde ik de druppels. Ik onderscheidde een fijn getik. Aganum, mompelde ik en ik sperde wijd mijn mond open om te lachen. Mijn tanden waren eerder gekerfd en blinkend dan besmet door het zand, dat trouwens uit parende en ijverige lichaampjes bestond. Van het water kwam nu een koelte over, waarop ik mij verhief, ongeduldig de hoogte zoekend. Weer lachte ik alsof ik wilde vergaan in geschater. Onder mij golfden de luchten en bewogen de bosschen. In elk der boomen merkte ik een opening tot ontvangen hunkerend bereid. Zorg vervulde mij plotseling. Maar reeds dook ik pijlsnel, honderden malen als een zilver geschubde visch met groote bewegende oogen. Hijgend gleed ik verder, licht buigend voor de dank der duizenden. Het gras vormde zich tot eentonige koren en zong luid mijn naam, die mij omhuiverde als een nooit te bezitten sensatie. Enkele slingerende lianen nam ik tot mij omdat ik het spel lief heb. Zij rolden om mij heen en kirden alsof ik in hun macht was. Met aandacht bekeek ik degene die mijn beenen verbond. De onstuimigheid van de violette die 's nachts de maan uittartte, ontstak in mij een helle woede; ik strekte mij en knarste uiteen alsof ik mijzelf in stukken wilde rijten. Reeds waren de lianen beneden, jankend, zóó welluidend, dat ik alweer verzoend, genadig mijn hand bewoog. Hun lachen vervolgde mij tot de Kringloop, waar ik stopte en mij neerzette, de oogen naar boven gericht om beter de wervelende cirkels te ondergaan die mijn adem wegnamen, zoodat ik schokkend snikte. Wee hen die mijn lusten bespiedden. Ik bekloof hen, want mijn woede ver-

[p. 7]

schrikt de brutaalste sterren en stijgt tot in het Onmetelijke, kometen verjagend, alleen door een gevoel van onheil.

Het behaagde mij te voet neer te gaan. Mijn voeten tintelden bij de aanraking van steensplinters die ik daartoe had laten afslaan. Mijn borst welfde. De schouders duwde ik in de wolken, hen omvattend en wegstootend, totdat ik Aganum ontwaarde, ver beneden mij, mijn dienaar en mijn gezaghebber. Mijn satellieten verjagend daalde ik tot hem. Met een sierlijke zwaai boog hij voor mij neer. Welk een halswervels in een wit en geheimzinnig lichaam. Mijn handen strekte ik afwerend naar hem uit, hem beduidend plaats te geven aan gevoelens die mij verstikten. Wat beteekenden mijn rijk, mijn heiligdommen, ik zelf, hoe zwol ik terwijl ik mij in niemand neer kon laten. Zijn dienaar, zijn slaaf, zijn kruimel was ik, ik zou mij in een plooi van zijn witheid nederig willen verbergen. Maar stil, hij loerde en raadde mijn twijfel, mijn wanhoop. Hoog spande ik het hoofd, geschrokken deinsde hij terug.

Bij het buigen van de zonneschijf, het tinkelen van viaren moest ik aan het water zijn. Mijn behagen, zoo las ik uit Aganum's wrijvende handen, zou zich uit nevels losmaken. Een gestalte zou zich ontvouwen - Aganum's handen rezen prijzend ten hemel - tien aardrijken waardig, wit om te streelen, donker om in te reizen. Vertoornd omdat mijn adem stokte, gebood ik hem zijn tong te matigen. Hij verdween in de ravijnen.

Mijn voeten rilden waar ik ze neerzette. Op de haastige fluisterkreten rondom mij gaf ik nauwelijks acht. Degenen die mij naderden versloeg ik vóór ze hun wensch kenbaar konden maken. Gemor onderdrukte ik met zweepen. Ik dreigde met geheele vernietiging. Mijn borst scheurde van angst. Op het bewegend zand dat zich innig langs mij schuurde, prevelde ik woorden die door werden gegeven en het rijk met hoop vervulden. Ik rustte uit, dwong mijn hoofd koel en mijn hart onbewogen. Toen, ernstig, het voorhoofd rimpelloos, begaf ik mij op weg. Nooit schreed ik zoo waardig. Wiegelend lag op het water al het vaartuig, dat zingend om mij sloot en af-

[p. 8]

dreef. Mijn vingers spritsten druppels, die glansden in het bleeke licht met de bewegende schaduwen. Ik haalde aan bij de biezen en luisterde. Een flauw geruisch tartte mij. Kalmer weer sloot ik de oogen. En langzaam doemde het gerucht van de viaren op. IJl en begeleidend het trippelen van voeten. Ik veinsde niets te hooren, maar de viaren zetten zich om zij, streelden mij en bliezen hun geur en wijzen in mijn mond. De smaak versterkte. Hoog verhief ik mij, mijn armen kruisend. In de verte ontwaarde ik een vluchtende gestalte, die, als een stip, bewegingloos bleef staan. Aganum, maar weeker, Aganum, maar wit en zwart, gebogen in deemoed. Een diep gelach steeg in mij op. Ik naderde. Vuur schoot door het duister heen, blauw licht kwam op de hoogten. Ik omvatte beschermend lang haar. Naast elkaar bewogen onze lichamen zich. Ik boog mij over het hare vóór wij op het water afdreven. Het was boeiender dan het spel der lianen. Wij spoelden tusschen de terzijde wijkende gewassen aan. Verborgen in de grot die zij zocht groeide in mij de onrust. De wanden schenen mij te bedreigen. Haar gezicht groeide. Mijn tong mat haar tanden. Toen boog ik mij weg, mij verwijderende van de groene vlammen, die uit haar oogen sprongen. Mijn handen bewogen zich over het snoer daar waar het lichaam het smalst was. Ik nam haar op en rolde haar langs mij heen. De scherpe kanten van de steenen schenen te tergen. Door de nauwe opening zag ik blauwe kusten waar blondharigen op de teenspitsen zweefden. Weemoedig dacht ik aan de tijden toen de lucht trilde van gezang en ik afzijdig het gebulder van orkanen regelde op de maat van kreten van bewondering. Intusschen had mijn gezellin zich over mij heen gebogen. Haar handen dwongen de mijne neer. Dicht ging zij over mij heen, als een bewegende toorts. Een siddering staalde mij. Te laat merkte zij het. Haar lach ging in een gil over, die de rotsen terugkaatsten. Mijn lichaam sloeg het hare, ontvoerde het en maakte het tot het mijne. Mijn geweld deed de gestalten in de verte op de vlucht slaan. Hoe boven alles uit was deze vrucht met rood hart. Ik perste mij tegen de grot aan, alles verpletterend, stijgend. Draaiend en keerend rees ik naar de kring-

[p. 9]

loop, waar ik het lichaam dat lichtte en rookte rond boog en verzegeld in de kringen wierp. Mijn oogen verblindde ik, kijkend naar de eeuwige beweging waar mijn prijs in rondging, tot dat ik zou volgen. Laat eerst en gebogen daalde ik af. Aganum die mij buigend en bevend naderde, zette ik goedgunstig de voet in de nek.

Adriaan van der VEEN