Werk. Jaargang 1

[p. 50]

Gods heimwee

God wandelt in het paradijs
en ziet de blaren slensen.
Hij is wat moe, zijn hoofd wordt grijs,
Hij mist de eerste menschen.

Stil bij een rooden rozelaar,
die lang gesnoeid moest worden,
strijkt Hij zich peinzend door het haar:
geen hovenier, geen orde!

Hij ziet den ouden appelboom,
met kwaad en spijt beladen,
waar Adam, om een ijdelen droom,
het menschdom heeft verraden.

En in den schoonsten bloemenweg
het spoor van Eva's voeten;
een vogel fladdert uit de heg
en komt den Vader groeten.

Die heeft, door weemoed overmand
het hoofd terneer gebogen
om met het vlakke van zijn hand
de tranen af te drogen.

De avond valt, God gaat naar huis,
O eeuwig medelijden,
Eens zal een hard en heelend kruis
Zijn kinderen bevrijden.

Lisbeth van THILLO