Watapana. Jaargang 3

[p. 8]

Schrik

die blauwe ogen
in die koude nacht
mijn hart bonkte
tegen mijn ribben
want het waren
dezelfde ogen
als van het signalement

het bewegende wassen beeld
was van een moordenaar
die sprak
van water
brood
en vluchten

verstijfd
en achtervolgd
door stappen
en door ogen
omhulde mij
een opperhuid
van vuur
en klamme zweet
toen trilden
al mijn loden ingewanden
een heipaal in de grond

ik was niet meer alleen

ik keek toen om
en zag slechts vette letters
uit een krant en
blauwe
schrikogen

R. HENRIQUEZ