Watapana. Jaargang 1

[p. 12]

[Gedichten Henk Dennert]

De warmte van Curacao

Grijs
Is de bodem
De grond
Het gebladerte
Want de divi-divi heeft geen water
De zon verscheurt de wolken
Een geit eet rotsen
En bedriegt de Dood
Alleen de cactus heeft water
Maar de cactus heeft naalden.

De Noordoost-passaat is een vrouw
Die met koele hand streelt
De windmolens traag draait
Maar het water meevoert
Over de heuvels
Weg van de rotsen
En het hijgende zand
Dat bloedt
Korstig openbarst,
Mijn wonde.

Henk Dennert

De ontwortelden

Hun land is Caribisch tropen
Hun land is koud Europa
Hun land is ver, onbekend Afrika
Zij zijn blank en zwart
In het nieuwe land
Dat zij zelf zijn
Met hun dozijn vreemde cultuurpatronen.

Hun ritme klinkt uit Goudkust-Guinée
Hun melodie uit Wenen en Parijs
Hun taal is een gemengd idee
Van neger, jood, zweed en brabander
Voor de nieuwe mens
Die zij eigenlijk zijn
Met hun stille, vragende gedachten.

Henk Dennert