Walewein, de neef van koning Arthur

Twee oorspronkelijke Nederlandse Arthurromans met Walewein in de hoofdrol. De neef van koning Arthur op de bres voor recht en orde

Hoe allen die Walewein had overwonnen naar Arthurs hof kwamen, en over Keie

Nu gaat het verhaal verder over al degenen die Walewein had verslagen en hoe zij aankwamen op de vlakte voor Kardoel precies op Sint-Jansdag.

Morilagan, die als eerste door Walewein was overwonnen, bracht een prachtig leger - wees daarvan overtuigd - van wel vijfhonderd ridders mee; dit gezelschap sloeg zijn tenten voor Kardoel op.

Onmiddellijk daarna kwam Morilagans broer die wel zeshonderd dappere en koene ridders meebracht. Hij voerde ook de jonkvrouw mee die Walewein uit de bron verlost had en aan de hoede van Morilagans broer had toevertrouwd.

Vervolgens arriveerde de koning van het verwoeste land met een geweldige legermacht, bestaande uit wel drieduizend rijke en welgeboren ridders; hij bracht de draak mee die zijn land had verwoest; zijn dochter vergezelde hem; hij sloeg zijn tenten eveneens op voor Kardoel.

Daarop kwam die koning wiens neef, de hertog, een gevecht leverde omdat hij zich erop beroemde de mooiste en dapperste ridder van het christendom te zijn; Walewein leerde hem ech-

[p. 64]

ter een lesje, zoals u hiervoor hebt vernomen. Deze koning en diens neef brachten vierduizend ridders mee. In dat gezelschap verkeerden ook Waleweins gastheer en diens zoon, die Walewein grote eer bewezen hadden, zodat hij op eervolle wijze strijd kon leveren met de hertog.

Vervolgens kwam Gorleman met vijfhonderd ridders. Dat was degene die altijd tegen ridders vocht die in zijn kasteel wilden overnachten: ze moesten hun logies met zwaard en schild verwerven, ófwel het onderspit delven.

Ook de twee reuzen kwamen naar Arthurs hof in gezelschap van zeshonderd ridders en van de jonkvrouwen die ze gevangen hielden totdat Walewein hen bevrijdde, zoals ik hiervoor heb verteld.

Weet dat ook de koning van Portugal met vierduizend ridders zijn tenten opsloeg langs de rivier bij Kardoel.

Op de door Walewein vastgestelde dag bracht de koning van Aragon zesduizend dappere en koene ridders mee; in de vlakte, waar reeds vele vorsten aanwezig waren, sloeg ook hij zijn tenten op; vele daarvan waren rijkelijk versierd.

Zodra koning Arthur vernam dat er zich zoveel volk voor Kardoel verzameld had zonder dat hij daarvan wist, trok hij zich terug met zijn raadgevers: hij meende immers dat het vijanden waren. Zijn raadgevers adviseerden hem het volgende: ‘Er moet iemand naar hen toe gaan en vragen wat dat te betekenen heeft.’

Iwein en Perceval werden daartoe uitverkoren. De koning drukte hun op het hart dat ze op vriendelijke wijze zouden vragen waarom ze daar allemaal gelegerd waren. De twee gingen erheen en begrepen al snel hoe de vork in de steel stak: Walewein had al die mensen gedwongen daarheen te gaan als gevangene van de koningin. Daarover waren Iwein en Perceval zeer verheugd en ze brachten deze tijding aan de koning over.

Zodra men hoorde dat Walewein niet alleen in leven was, maar ook dat hij naar het hof zou komen, raakte het hof in rep

[p. 65]

en roer. De koning gebood terstond dat iedereen zich gereed maakte: hij wilde met de koningin naar buiten rijden om de vorsten op gepaste wijze welkom te heten. Zodra de koning zijn hof verlaten had, reden degenen die daar buiten gelegerd waren, hem tegemoet. Met mooie woorden en fraaie begroetingen ontmoette men elkaar. Alle vreemde landsheren zeiden - ik vertel geen sprookjes - tegen de koningin: ‘Vrouwe, de dappere heer Walewein heeft ons opgedragen ons aan u als gevangene over te geven: doe met ons wat u wilt. Wij moeten hier echter hoe dan ook op hem blijven wachten, want hij was van plan binnen de komende veertien dagen hier aanwezig te zijn.’

Tijdens dit onderhoud kwam er een schildknaap aangereden die de koning meedeelde dat heer Walewein uit het woud kwam aangereden. Daarover was iedereen ontzettend blij. De koning en zijn gemalin reden er - in gezelschap van alle andere vorsten - onmiddellijk heen.

Luister wat koning Arthur zei: ‘Bij God, ik heet u van ganser harte welkom: u bent immers de steun van en de vreugde in mijn leven; u bewijst mij en mijn echtgenote grote eer. Moge God degene die de verwijdering tussen u en mij teweegbracht, vervloeken.’

De edele Walewein antwoordde: ‘Majesteit, moge God u belonen voor deze eer!’

Daarop traden alle heren naar voren en heetten Walewein hartelijk welkom; vervolgens leidde men Walewein naar het kasteel te Kardoel, waar vele edele ridders verbleven.

De koning riep zijn hof bijeen: hij was immers zeer blij over de terugkeer van zijn neef en daarom wilde hij op royale wijze geschenken uitdelen. Zodra zijn leenmannen het bericht ontvingen, begaven allen - arm zowel als rijk - zich naar het hof. Veertien dagen lang hield de koning hof: hij droeg zijn kroon en deelde royaal geschenken uit: elke heer kreeg een passende gift, overeenkomstig zijn waardigheid.

Walewein vroeg de koningin uit genegenheid voor hem met

[p. 66]

haar jonkvrouwen naar het hof te komen, opdat de heren hen zouden kunnen aanschouwen. De koningin stemde daar graag in toe. En aldus kwamen - op Waleweins verzoek - de edelvrouwen twee aan twee het hof binnengeschreden, waar ze met alle egards werden ontvangen. Walewein nam de jonkvrouw die hij uit de bron had gehaald, bij de hand en leidde haar naar Morilagan; hij vroeg hem de edele en welgeboren jonkvrouwe uit Normandië weer als zijn vriendin te accepteren en haar alle ellende die zij had aangericht, te vergeven; daaraan gaf Morilagan met veel plezier gehoor en ze hernieuwden hun vriendschap.

Daarop vroeg koning Arthur alle heren die Walewein op eervolle wijze had verslagen, hoe dat precies in zijn werk was gegaan. Dat vertelden ze en ze boden de koning en de koningin vervolgens al hun landen in eigendom aan. Ten bewijze van de overdracht van kastelen en land knielden ze met gevouwen handen voor de koning die hun alles in leen teruggaf. Heer Walewein bewees de zoon van de graaf en diens vader veel eer en gaf hun veel geschenken; dat hadden beiden wel verdiend omdat ze hem in vriendschap hadden ontvangen.

Met veel eerbetoon ging dit hof uiteen, maar precies op het moment dat alle heren afscheid namen om huiswaarts te keren, bereikte het hof een bericht over Keie en diens gezellen. Zij waren in het geniep weggetrokken om Walewein in verlegenheid te brengen. Weet dat zodra de baronnen die Walewein had overwonnen en die in Kardoel aanwezig waren, hoorden over Keies valse aantijgingen, ze dit onrecht terstond wilden wreken. Morilagan en zijn broer, de koning van het verwoeste land, de hertog, Gorleman en de twee reuzen sprongen overeind en wilden - dat zeg ik u - voor Keie die er met zijn negentien kornuiten aankwam, in het dal een hinderlaag leggen. Ze reden naar een bos dicht bij Kardoel dat Keie moest passeren. Zodra Keie en diens makkers verschenen, nam elk van de

[p. 67]

zeven een speer in de hand en reed op een tegenstander af, onderwijl roepend dat ze zich schrap moesten zetten. De hertog reed op Keie af; Keies speer brak volledig af, maar de hertog pareerde deze stoot en bracht Keie op zijn beurt zo'n verschrikkelijke stoot toe dat die uit het zadel werd geworpen en wel twintig voet verder op de grond terechtkwam; de hertog stak Keie dwars door de maliënkolder in zijn zij, zodat hij een flinke wond opliep. Bovendien liet de hertog zijn paard over Keie heen lopen, omdat hij een ander in het oog kreeg die zijn speer geveld had. Ook die stak hij zonder noemenswaardige tegenstand tegen de grond. Iedereen nam aan het steekspel deel en Gorleman, Morilagan, de reuzen en de koning van het verwoeste land staken elk twee van Keies mannen neer; sommigen kwamen overeind en begonnen met hun zwaard te slaan.

Terwijl men aan het vechten was, sloop Keie stiekem weg en verborg zich in het bos. Met veel pijn en moeite bereikte hij uiteindelijk de kluizenaar bij wie Walewein eerder verbleef, zoals ik hiervoor verteld heb. Daar hield hij zich schuil, totdat hij volledig van zijn ernstige verwondingen genezen was. Hij had terdege begrepen dat hij aan het hof geenszins welkom was.

Terwijl heer Keie op deze wijze ontsnapte, verweerden zijn gezellen zich krachtig tegen de zeven ridders, maar dat baatte niets, want de twee reuzen deelden zulke klappen uit dat ze zich wel over moesten geven. De zeven namen hen gevangen en voerden hen naar het hof waar ze openlijk moesten bekennen dat hetgeen Keie over Walewein te berde had gebracht, gelogen was en dat Keie hen had opgestookt hem daarin te steunen; op listige wijze had Keie hen daartoe gedwongen. Daarop vroeg de koning: ‘Waar is Keie?’

‘Heer, dat weten we niet, maar hij verkeerde in ons gezelschap toen deze heren ons vandaag aanvielen. Hij werd van zijn paard gestoken en lag zwaar gewond ter aarde, maar we weten niet waar hij naar toe is.’

[p. 68]

Koning Arthur sprak daarop: ‘Hij heeft zoveel rottigheid uitgehaald, dat hij naar de duivel kan lopen.’

Op deze manier werd Keies verraad voor iedereen duidelijk. Aan het hof heersten grote vreugde en blijdschap en Walewein dankte de zeven heren hartelijk voor de eer die ze hem bewezen hadden. Op deze wijze ging het hof te Kardoel uiteen. Alle vorsten keerden met hun gevolg naar hun eigen land terug.