Walewein, de neef van koning Arthur

Twee oorspronkelijke Nederlandse Arthurromans met Walewein in de hoofdrol. De neef van koning Arthur op de bres voor recht en orde

[p. 48]

Hoe Walewein twee reuzen versloeg

Het verhaal vertelt nu verder dat Walewein door een onherbergzame streek reed die hij in het geheel niet kende. Landerijen waren verwoest, alle huizen waren kort en klein geslagen en de velden waren niet bebouwd. Walewein kon niemand iets vragen, want hij zag er geen levende ziel. Toen Walewein deze streek doorgetrokken was, bereikte hij een woud waar de allermooiste burcht lag die men ooit zag. Die was daar gebouwd door de twee vervaarlijkste reuzen over wie we ooit iets gelezen hebben. Ze waren sterk en onverschrokken en hadden met geweld heel het koninkrijk te gronde gericht; bovendien hadden ze heel de bevolking zonder uitzondering uitgemoord en de steden in brand gestoken. In dat kasteel hielden ze knappe edelvrouwen en jonkvrouwen gevangen en lieten hen kleren maken uit laken, zijde en allerhande andere kostbare stoffen; de dames verkeerden echter in erbarmelijke omstandigheden, omdat ze op water en brood leefden.

Zodra Walewein deze burcht zag, reed hij er snel heen, maar toen hij dichterbij kwam ontwaarde hij een reus, de allergrootste die hij ooit zag.

Is dit een duivel of een mens? vroeg Walewein zich af. Moge God het me vergunnen dat jij je monsterlijke leven door mijn zwaard verliest en dat je door mijn hand omkomt.

Heer Walewein aarzelde niet, maar gaf Gringalet de sporen. Hij stak de reus in diens buik met een lans die onmiddellijk doormidden brak. Met een verschrikkelijk geraas - net alsof het donderde - stortte de reus ter aarde: dood! Het geluid van de val droeg zo ver, dat de broer van de reus het hoorde en meteen naar buiten gereden kwam met een tang. Toen hij zijn broer daar dood zag liggen, was hij zeer bedroefd en onder het uitroepen van de woorden ‘Dit zal ik je betaald zetten!’ stormde hij op Walewein af en sloeg hem zo hard met de tang, dat Gringalet terugdeinsde. Maar Walewein spoorde zijn paard

[p. 49]

weer aan en reed op de reus af: hij wilde ook hem doden. De reus liet zijn tang vallen en nam Walewein én Gringalet in één keer op zijn nek.

‘Nu zul je het leven laten; al was je vijf keer zo groot, mijn broer zal gewroken worden.’

‘Ach Vader, Heer, ik smeek U,’ bad Walewein, ‘bescherm mij nu omwille van het Heilige Kruis, net zoals U David eertijds tegen de reus Goliath beschermde.’

De reus rende met man en paard naar de burcht. Walewein wist met zijn rechterhand zijn zeer scherpe zwaard te trekken en bracht de reus in de rechterzijde een grote, diepe wond toe waaruit het rode bloed terstond begon te stromen. De reus liet man en paard direct vallen, want de wond bezorgde hem zo'n last dat hij op de grond viel. Walewein trad naderbij, nam de reus bij de haren en gaf hem een geweldige slag. Daarop gaf de reus zich gewonnen: hij gaf zich over en bood Walewein zijn land en burcht aan: ‘En ik zal uw leenman worden. Omdat u zo'n geweldig ridder bent, kan ik dat met ere doen. Ik vraag u, edele baron, me uw naam te zeggen.’

‘Dat zal ik met veel plezier doen. Ik ben Walewein, de zoon van koning Arthurs zuster.’

‘Ach, lieve God,’ sprak de reus, ‘ik dank God, Onze Lieve Heer, met recht dat ik ben overwonnen door de beste ridder die ooit geboren werd.’

Hij onderwierp zich aan Walewein. Daarop vroeg de reus: ‘Heer, ik ben dusdanig gewond dat ik hier niet weg kan. Zoudt u daarom voor mij naar het kasteel willen gaan en daar een onvolprezen zalf halen. Ik zal u zeggen waar die staat: hij staat in een kamertje in een gouden kruik. Laat mijn hofmaarschalk weten dat ik u erom gestuurd heb, omdat ik zelf te zeer gewond ben. Hoe gewond en gekwetst iemand ook is, als hij een beetje zalf op zijn wond smeert, geneest hij onmiddellijk. Ik durf bovendien te beweren dat mits mijn broer nog een beetje lucht in zijn longen heeft, ik hem onmiddellijk zal genezen. Beste

[p. 50]

heer, haast u alstublieft.’

Walewein reed zo snel mogelijk weg. Maar luister wat hij voor de kasteelpoort aantrof: aan elke kant lagen twee leeuwen; daar kon men niet zo maar langs. Bovendien bevond zich op de plaats waar de poort zou moeten zijn, een groot en breed gat waaruit aan alle kanten scherpe zwaarden staken, die alles wat ertussen kwam fijnhakten. Alsof dat nog niet genoeg was, stroomde er een verschrikkelijk woeste rivier onderdoor waarover allerlei wonderen te vertellen zouden zijn.

Walewein liep naar de sluis en deed hem dicht, zodat het water tot stilstand kwam en hij de andere kant kon bereiken. In de zaal van het kasteel ontmoette hij vele mooie en edele jonkvrouwen die veel misbaar maakten. Ze waren immers allen gevangen genomen, zoals ik u hierboven uit de doeken heb gedaan. Walewein vroeg wat er mis was. Daarop vertelden ze hem zonder omwegen hoe ze gevangen waren genomen en onder welke ellendige omstandigheden ze hun brood moesten zien te verdienen. Walewein beloofde hun: ‘Ik laat u weten dat ik u uit deze gevangenis zal bevrijden, voordat ik dit land verlaat.’

Daarover waren alle dames ten zeerste verheugd en zij bevalen hem in hun gebeden aan God aan.

Vervolgens legde Walewein de hofmaarschalk uit dat diens heer gewond was en daarom de zalf wilde hebben die in de gouden kruik bewaard werd. De hofmaarschalk gaf Walewein de kostbare zalf. Terstond reed Walewein naar de reus en bestreek diens wond met zalf; zodra hij dat gedaan had, stond de reus op, alsof hij nooit gewond was geweest. De reus liep naar zijn broer die nog steeds ademde, en bestreek diens wond; en ook hij stond onmiddellijk volledig gezond op. Zijn broer vertelde hem dat hij zich aan Walewein onderworpen had, en dat hij dat ook moest doen: ‘Want hij heeft ons allebei overwonnen. Bovendien is er geen ridder onder de zon die dat meer waard zou zijn!’

[p. 51]

‘Broer,’ antwoordde de ander, ‘wees ervan overtuigd dat ook ik zonder spijt zijn man zal worden.’

Daarop ontving Walewein ook van de andere reus diens erewoord, namelijk dat hij goed- dan wel kwaadschiks Walewein altijd zou gehoorzamen.

Op deze wijze zijn beide reuzen genezen. Daarna namen ze Walewein mee naar hun zaal waar ze hem met alle egards ontvingen. Heer Walewein verzocht hun de dames en jonkvrouwen die zij gevangen hielden, mooie kleren te geven en hen te ontbieden: ‘Laat hen vanavond met ons eten en plezier maken.’

Zo gezegd, zo gedaan: de dames en jonkvrouwen verkleedden zich snel en werden naar Walewein geleid. Er waren er wel driehonderd, zowel koningskinderen als dochters van graven; velen van hen waren beeldschoon en stonden zeer in aanzien. Men leidde hen naar de tafel en men begon te eten. Walewein zat te midden van deze jonkvrouwen en diende hen, zoals het behoort. Er was eten in overvloed. Na de maaltijd begaven allen - heren, dames en knapen - zich naar bed. Walewein lag in een fraai en zacht bed en sliep een gat in de dag. Zodra hij was opgestaan, bracht men hem water en daarna ging hij snel ontbijten. Onmiddellijk daarna vroeg hij de reuzen: ‘Heren, u moet me het volgende beloven: u moet u met al uw manschappen naar Kardoel begeven; daar moet u op mij blijven wachten tot minstens veertien dagen na Sint-Jansdag. Ik verzoek u deze dames en jonkvrouwen mee te nemen.’

‘Heer,’ antwoordden ze, ‘al wat u begeert, zullen we van ganser harte doen; we kunnen u dat niet weigeren. Wij zullen er zijn.’

Daarna nam Walewein afscheid en trok hij weg naar andere streken. Nu zal ik verder zwijgen over de reuzen en verder vertellen over hetgeen Walewein hierna allemaal overkwam.