Walewein, de neef van koning Arthur

Twee oorspronkelijke Nederlandse Arthurromans met Walewein in de hoofdrol. De neef van koning Arthur op de bres voor recht en orde

Hoe Keie en zijn gezellen werden bevrijd

Op dat moment bereikten volgens het verhaal de vier ridders die bij het kasteel waren ontsnapt, een riviertje in het woud. Daar woonde een oude ridder die - zoals we lezen - ooit zeer dapper was geweest. Toch was hij altijd oprecht verheugd als hij dappere ridders zag en als hij toevallig ook maar één ridder ontmoette, bood hij hem gastvrij logies aan en voorzag hem dadelijk van al het nodige. Dit deed hij allemaal om zo doende iets te vernemen van hun heldendaden. Keies vier gezellen reden met spoed naar het kasteel in de hoop daar onderdak te vinden. De poortwachters meldden hun komst meteen aan hun heer, die opdracht gaf hen binnen te laten. Zodra ze binnen waren, brachten knapen hun paarden naar de stal; anderen namen hun wapenrusting aan en brachten hen naar de heer des huizes, die hen gastvrij ontving. Hij vroeg onder meer wie ze waren en waar ze vandaan kwamen. Zij antwoordden dat ze tot Arthurs gevolg behoorden en dat ze terecht waren gekomen bij

[p. 34]

lieden op een kasteel, waar ze zeer onheus bejegend waren: ‘Want hoe we het ook vroegen, wij waren daar niet welkom, goed- noch kwaadschiks. Men sloot de poort en men haalde zonder iets te zeggen de brug op. Daarom moesten we vandaar vertrekken en hier om logies vragen.’

‘Bij God, dat verwondert me zeer,’ zei de oude man na hun verhaal, ‘want die kasteelheer is een hoofs en dapper ridder. Ik weet zeker dat hij bereid is stoutmoedige ridders eer ter bewijzen.’

Een van de ridders vroeg hierop hoe die heer heette en de oude man vertelde hun dat hij Brandesion heette en diens dappere, moedige en montere schildknaap Brandesier: ‘Maar ik weet wel waarom men u niet binnen heeft gelaten. Dat was enkel en alleen omdat u met te veel mensen was. Brandesion is vast en zeker in een oorlog verwikkeld en durfde u daarom niet te ontvangen. Daar ben ik van overtuigd.’

Hiermee eindigde hun gesprek. Men ging aan tafel en na de maaltijd gingen zowel de ridders als de knapen slapen tot de volgende ochtend vroeg.

Nadat de vier ridders waren opgestaan, reden ze een poosje treurig verder. Ze wisten eigenlijk niet wat ze moesten doen. Ze durfden niet terug te keren langs dezelfde weg. Ze besloten zonder dralen in de richting van Kardoel te rijden om de koning te vertellen hoe het Keie vergaan was. Uiteraard wisten ze niet dat de koning van alles op de hoogte was en dat hij juist het advies had gegeven om hen te verjagen. Onderweg zagen ze een prachtig kasteel. Doordat het in een uitgestrekt moeras lag, was het moeilijk te bereiken. Maar ze ontdekten een pad om er te komen. Zodra ze de burcht zo dicht genaderd waren dat men hen kon zien, kwam een ridder schreeuwend naar buiten gereden: ‘Heren, ik raad u aan terug te keren, anders zult u hier strijd moeten leveren, tenzij u mij onmiddellijk zegt waar u vandaan komt en wie u bent. Als u mij dat in vriendschap wilt vertellen, kunt u bij mij onderdak krijgen. Maar als u het mij

[p. 35]

niet wilt zeggen, komt u hier niet binnen, wat er ook gebeurt. In dat geval zult u gastvrijheid op mij moeten veroveren.’

De vier ridders antwoordden terstond: ‘Heer, wij zijn ridders van de Ronde Tafel. Wij zijn her en der op zoek naar avonturen.’

Toen de ridder hoorde dat ze ridders van Arthur waren, heette hij hen van harte welkom. Hij leidde hen snel naar zijn kasteel. Daar werden zij gastvrij ontvangen en kregen ze wat ze nodig hadden. Het ontbrak hun in genen dele aan eten of drinken. De heer liet wijn schenken en ze raakten in gesprek. Na een poosje zei de gastheer: ‘Heren, van de week waren hier vier voortreffelijke ridders die eveneens tot Arthurs hof behoorden. Ze kwamen van het kasteel van Brandesion. Ze vertelden me dat zij Keie met vijftien anderen als gevangene aan Brandesion ter hand hadden gesteld. Brandesion zal hen nooit ofte nimmer uit de gevangenis laten gaan, tenzij hij van koning Arthur daartoe opdracht krijgt; alleen dan zou hij hen vrijlaten. Toen ik vroeg waarom ze Keie gevangen hadden genomen, antwoordden ze dat de koning zelf hen daarheen had gezonden met de opdracht die ridders levend aan Brandesion te overhandigen. Hij zou hen altijd ter beschikking van de koning moeten houden.’

De vier ridders onthielden zich van commentaar, maar knoopten de woorden in hun oren en begonnen over iets anders te praten. Op dat moment was het eten klaar en men zette zich aan de maaltijd. Daarna ging men slapen.

De volgende ochtend stonden de vier ridders vroeg op. Ze namen afscheid van hun gastheer en keerden op hun schreden terug. Ze overlegden hoe ze het voor elkaar zouden kunnen krijgen om Keie én al hun kameraden uit de gevangenis te bevrijden. Drauwedon zei: ‘Als jullie mijn raad opvolgen, zullen we hen snel vrij hebben. Een van ons moet in z'n eentje ernaar toe gaan en doen alsof hij namens Arthur komt. Hij moet zeggen dat Arthur Keie en diens gezellen ontbiedt, omdat

[p. 36]

hij hen met Pinksteren aan het hof wil hebben. Ten bewijze daarvan moet hij zeggen dat dit is afgesproken toen de ridders die Keie en de anderen gevangen hadden genomen, vertrokken. De koning zelf had hun dat bevolen.’

Dit vonden ze een goed plan. Drauwedon zelf werd uitverkoren om het ten uitvoer te brengen. Hij trok zijn wapenrusting uit en ging als boodschapper op weg.

Toen Drauwedon bij Brandesion was gekomen en men zijn boodschap had aangehoord, werd hij gastvrij ontvangen. Brandesion meende immers dat koning Arthur Drauwedon had gestuurd: Drauwedon wist precies te vertellen wat Lioneel met Brandesion had afgesproken, namelijk dat de edelmoedige koning met Pinksteren zijn ridders aan het hof wilde hebben. Aldus werd Brandesion in de luren gelegd. Hij liet Keie en diens kornuiten de volgende dag met de boodschapper meegaan.

Onderweg legde Drauwedon Keie uit hoe hij een en ander via een list had klaargespeeld en dat de koning er niets van wist. Zij kwamen bij de andere drie, die de hele nacht in het bos hadden zitten wachten. Toen ze de voormalige gevangenen zagen verschijnen, waren ze zeer verheugd. Maar Keie zei: ‘Wat ons is overkomen, zal ons altijd worden nagedragen, tot onze schande. Laten we eens bekijken wat we kunnen doen. Pinksteren nadert en de koning zal hofdag houden. Wat kunnen wij doen? Het zou goed zijn als we aanwezig zouden zijn, maar laten we eerst informeren of we gewenst zijn. Indien de koning nog steeds verbitterd jegens ons is, kunnen we ons beter maar niet vertonen. Wellicht dat we in de buurt van het hof erachter kunnen komen hoe de situatie is.’

Zo begaven ze zich op weg en kwamen enige tijd later bij een kasteel, op zo'n zeven mijl van Kardoel. Daar nam Keie met zijn kameraden zijn intrek, want men kende hem daar. Keie vernam dat de koning hem flink zou laten boeten voor Waleweins rampspoed. De koning nam het Keie persoonlijk kwalijk

[p. 37]

dat Walewein zoek was. Zodra Keie dit wist, wilde hij toch niet zo maar weggaan. Hij hoopte namelijk dat de koningin voor hem en zijn gezellen genade zou weten te bewerkstelligen. Vooralsnog bleven hij en de zijnen waar ze waren.

Nu zullen we hierover zwijgen en verder lezen over Walewein.