Walewein, de neef van koning Arthur

Twee oorspronkelijke Nederlandse Arthurromans met Walewein in de hoofdrol. De neef van koning Arthur op de bres voor recht en orde

Hoe Keie en zijn gezellen gevangen werden genomen

Het verhaal vertelt verder dat de zwaar gewonde Keie inmiddels hersteld was en samen met zijn gezellen het kasteel belegerde.

De schildknaap - over wie hiervoor gesproken is - had nog drie anderen bij zich. Hij liet elk van hen een goede boog nemen. Vanaf de muren schoten ze een regen van scherpe pijlen, zodat Keie en zijn mannen zich moesten terugtrekken, of ze wilden of niet. Dit ging zo een tijdje door, maar zodra ze geen pijlen meer hadden, waren hun bogen nutteloos. Daarop pakten ze slingers en begonnen stenen naar buiten te gooien.

[p. 30]

Op dat moment arriveerde de kasteelheer in gezelschap van Arthurs ridders. Hij zag dat Keie het kasteel nog steeds belegerde. Daarop wilde hij zijn bloedverwanten en bondgenoten te hulp roepen. Maar Gariët zei: ‘Doe dat niet. Ik wil niet dat we ons belachelijk maken door hulp te vragen tegen zo weinig mensen. Ik zal er in m'n eentje vijf zo te grazen nemen, dat ze zich graag zullen overgeven om hun leven te redden.’

Heer Lioneel zei direct: ‘Ik neem er ook vijf voor mijn rekening.’

‘Ik ook,’ sprak Hestor. ‘Ik zal ze zo te lijf gaan, dat ze blij zullen zijn dat ze zich op tijd kunnen overgeven.’

Agloval voegde daaraan toe: ‘De laatste vijf zijn voor mij. Op mijn erewoord, ook ik zal ze zo onder handen nemen, dat ze blij zullen zijn aan de dood te ontkomen.’

Toen sprak de kasteelheer: ‘Nu zijn ze allemaal verdeeld. Tegen wie moet ik het dan opnemen?’

Hestor antwoordde: ‘Bij Sint-Jan, zodra we ze overwonnen hebben, moet u ze naar de kerker van uw kasteel brengen. Dat is uw aandeel.’

‘Voorwaar, zo moet het gaan!’ beaamden de anderen.

Ondertussen waren ze Keie zo dicht genaderd, dat deze hen zag. Hij keek naar de wapenschilden op hun banieren, maar hij herkende ze niet, want ze voerden niet hun eigen tekens. Keie was vol zelfvertrouwen, omdat hij zag dat ze maar met z'n vijven waren.

Terwijl ze dichterbij kwamen sprak Agloval tot zijn gezellen: ‘Elk van ons heeft op zich genomen om vijf van Keies ridders aan te pakken. Volgens mij moeten we hun vertellen, dat elk van ons vieren vijf van hen - één voor één - het onderspit zal laten delven en gevangen zal nemen. Als ze het tenminste tegen ons op durven nemen.’

‘Het lijkt ons goed, dat dit aan Keie wordt meegedeeld. Maar wie zal de boodschap overbrengen?’

Ze vroegen het Agloval, want die had het verhaal bedacht.

[p. 31]

Agloval reed meteen weg en zei Keie precies hetzelfde als hij eerder had gezegd. Keie achtte dit voorstel beneden zijn waardigheid en antwoordde: ‘Vier van ons zullen tegen u vieren strijden, als u dat durft.’

‘We hebben ons heilig voorgenomen om u alle twintig te verslaan, dat wil zeggen elk van ons vieren vijf. Indien u het met deze verdeling eens bent en indien u onze uitdaging wilt aannemen, dan durven wij hem wel aan te gaan. Als u het hier niet mee eens bent, zullen we u toch onmiddellijk aanvallen. Maak u gereed: ik kom snel terug en dan steekt u mij neer, of ik u!’

Agloval reed terug naar zijn gezellen om hun te vertellen wat Keie had gezegd en zei erbij dat hij Keie beloofd had om tegen hem te strijden. Elk nam een speer in zijn hand en Keie en drie van zijn makkers maakten zich - gezeten op goede paarden - op voor de strijd.

In het dal voor het kasteel reed Agloval op Keie af. Keie stak Agloval zo, dat zijn speer in stukken brak, maar Agloval had daar geen last van. Agloval raakte Keie zo heftig, dat Keie meende dat zijn hart het begaf. Hij viel van zijn paard en kwam hard op de grond terecht.

Toen Keie op de grond lag, zag de kasteelheer Agloval op een andere tegenstander af rijden. Hij ging onmiddellijk naar Keie toe, pakte hem op en zei: ‘U bent mijn gevangene!’

Keie voelde zich zo beroerd, dat hij geen woord wist uit te brengen en de ridder bracht hem naar de poort van het kasteel. Hij riep hard: ‘Laat me binnen. Ik ben het, Brandesion uw heer!’

Toen Keie dit hoorde, rukte hij zich los en wilde snel wegrennen. Brandesion sloeg Keie met zijn vuist in de nek, zodat hij neerstortte op de brug en bijna in de brede, diepe gracht getuimeld was. De schildknaap ontgrendelde de poort, want hij had zijn heer aan diens stem herkend. Samen tilden ze Keie op, droegen hem naar een kerker en gingen terug naar het

[p. 32]

slagveld. Ondertussen bleken Lioneel, Gariët en Hestor nog drie ridders verslagen te hebben. Ze hadden er elk één uit het zadel gelicht. Brandesion en zijn schildknaap kwamen op hen af, pakten ze op, zetten ze bij Keie gevangen en gingen weer snel naar buiten.

Inmiddels had Agloval bijna een ridder van het leven beroofd, omdat deze zich niet wilde overgeven. Gariët had er een doodgestoken en Hestor had een ander zo in het nauw gedreven, dat deze zich zonder slag of stoot overgaf. Lioneel deed niet voor de anderen onder: hij gaf er een zo van langs, dat deze hem snel om genade bad. Daarop riep Agloval Brandesion: ‘Heer ridder, waarom maakt u nu niet een beetje voort? Neem deze ridders mee en gooi ze in uw kerker. Met nog twee erbij bent u op de helft. Haast u, kom snel terug en breng speren voor ons mee.’

Brandesions schildknaap was blij over het verloop van de strijd en bracht speren mee. Elke ridder nam een speer, gaf zijn paard de sporen, koos een tegenstander en stak die terstond van zijn paard.

Zodra de acht overgebleven tegenstanders zagen dat er twaalf van hen overwonnen waren, namen ze de benen, zo snel ze konden. De ridders van koning Arthur achtervolgden hen en haalden er vier in. Terwijl deze vier in het nauw werden gedreven, konden de andere vier ontsnappen. De ingehaalde tegenstanders boden geen enkele tegenstand: ze gaven zich zonder meer over. Ook zij werden gevangen genomen en door Brandesion in de kerker gegooid, net als Keie, zoals ik eerder vertelde.

De schildknaap was erg blij dat zijn heer door Arthur van zijn verplichtingen was ontslagen en dat bovendien de ridders gevangen genomen waren die zijn heer onrecht hadden gedaan en het kasteel hadden willen verwoesten. In het kasteel heerste grote vreugde. Hoe groot, valt nauwelijks onder woorden te brengen. De overwinnaars werden goed onthaald. Lioneel vroeg Brandesion: ‘Wilt u de gevangenen zo goed mogelijk

[p. 33]

behandelen, totdat koning Arthur hen laat halen, want ze behoren tot de Ronde Tafel. U zult er goed voor betaald worden.’

Dat beloofde Brandesion.

Zeer vroeg de volgende ochtend begaven Agloval, Lioneel, Hestor en Gariët zich op weg naar Arthurs hof om hem te vertellen hoe het hun vergaan was. Zodra de koning van hun komst op de hoogte was gesteld, ontbood hij hen en vroeg hoe het was afgelopen. Ze vertelden hem dat alle ridders - op vier na - gevangen waren genomen.

‘Was Keie daar ook bij?’

‘Ja zeker. Hij was zelfs de eerste die in de gevangenis belandde.’

Nu laat ik dit verhaal voor wat het is. Ik zal u nu de belevenissen beschrijven van de vier ontsnapte ridders.