Walewein, de neef van koning Arthur

Twee oorspronkelijke Nederlandse Arthurromans met Walewein in de hoofdrol. De neef van koning Arthur op de bres voor recht en orde

Hoe Walewein de draak doodde

Het verhaal meldt dat Walewein de volgende dag een buitengewoon mooi bos bereikte. Daarin reed hij de hele dag en ook de daaropvolgende nacht. Toen kwam hij op een open plek waar hij wilde gaan rusten. Walewein stapte van zijn paard, tuigde het af en liet het daar grazen. Zelf ging hij een uiltje knappen.

Een houtvester wilde het paard stiekem meenemen. Dat lukte hem echter in het geheel niet. Hij joeg het een moeras in, in de mening dat het daar niet uit zou kunnen komen, zodat hij in staat zou zijn het aan zijn heer te geven.

Ondertussen was heer Walewein wakker geworden. Toen hij zijn paard niet zag, werd hij zeer ongerust. Hij stond op en begon te zoeken. Met luide stem riep hij: ‘O, Gringalet, waar bent u? U bent trouweloos en bijzonder wreed, dat u me op dit moment in de steek laat! Nu moet ik te voet verder! Dat is me nog nooit overkomen, want u bent me nog nooit ontrouw geweest.’

Gringalet hoorde dit en kwam rechtstreeks naar zijn bezorgde heer toe lopen. Zodra Walewein zijn paard zag, was hij zeer blij. Hij tuigde Gringalet direct op, ging erop zitten en reed tot de avond door.

Walewein kwam bij een open vlakte, onherbergzaam en totaal verschroeid. Hij zag er wel vele mooie steden en burchten liggen, maar die waren verwoest. Daarover verbaasde de nobele Walewein zich. De streek was totaal verlaten; nergens vond hij onderdak. Daarom reed hij door tot de nacht viel. Hij bereikte een klein kasteeltje met een gracht eromheen. Wale-

[p. 21]

wein steeg af en vroeg om onderdak. De kasteelheer antwoordde hem: ‘Heer, ik ben maar een arme man, maar ik zal u herbergen zo goed als ik kan.’

‘Dank u.’

‘Ik kan u echt niet beter ontvangen.’

De goede man slachtte een hoen en zette Walewein die voor samen met gerstebrood en water; hij kon zijn gast echt niets anders aanbieden. Na deze karige maaltijd vroeg Walewein waarom het land zo verschroeid was en wie er regeerde.

‘Heer, dit was een koninkrijk; de inwoners leefden in weelde en overvloed. Nu heeft God het volledig vergeten: Hij heeft een buitengewoon grote draak naar dit land gestuurd. Die draak heeft veel mensen gedood en het land verwoest. Onze koning is naar een buurland gevlucht. Hij heeft laten afkondigen dat wie de draak weet te doden, zijn enige dochter tot vrouw kan krijgen. Bovendien zal de overwinnaar het koninkrijk erven. Desondanks heeft tot nu toe niemand de strijd aangedurfd.’

‘Waar houdt die draak zich op?’ vroeg Walewein en zijn gastheer vertelde het hem.

De volgende ochtend stond Walewein vroeg op en zei tegen zijn gastheer: ‘Breng me naar de draak.’

Ze gingen terstond op weg en na anderhalve mijl kwamen ze bij een berg, waar de draak in een groot hol lag. De heer zei: ‘Kijk, heer, daar ligt hij. Ik maak echter rechtsomkeert, want ik durf niet in de buurt van die verschrikkelijke draak te komen. Evenmin durf ik te kijken naar het gevecht dat u hier zult moeten leveren.’

‘Goede reis! Ik ga op de draak af!’

Toen Walewein de draak naderde, kreeg het ondier hem in het oog en onmiddellijk kwam het uit zijn hol. Het was zo verschrikkelijk groot, dat Walewein voor zijn leven vreesde en bij zichzelf dacht: dit wordt een hachelijke strijd!

De draak richtte zich op als de mast van een schip en kwam

[p. 22]

regelrecht op Walewein af. Walewein stak zijn speer met geweldige kracht op de draak kapot. Maar dit was vergeefse moeite, want het deerde de draak niet. Walewein stapte van zijn paard en ging met zijn zwaard op het ondier af, maar hoe vaak hij ook sloeg, hij kon het beest niet verwonden. De draak viel Walewein zo heftig aan, dat deze zeker gevlucht zou zijn, als hij geweten had waarheen. Hij moest zich dus wel verdedigen, anders zou hij gedood worden. Hij verkeerde in grote nood, want het ondier trok met zijn klauwen alles van hem af wat het te pakken kon krijgen. Het verscheurde Waleweins wapenrusting totaal en bracht hem vele wonden toe. Met wijd opengesperde muil kwam het op Walewein af, alsof het hem wilde opvreten. Maar Walewein sprong op het beest af en stak het met zijn zwaard zo diep in de keel, dat hij het hart doorboorde en het ondier neerstortte. Bloed en vlammen spoten uit het karkas. Daardoor verbrandden Waleweins kleren bijna. Hij zakte in elkaar: hij was volledig uitgeput. Door het drakebloed dat maar over hem heen bleef stromen, verloor hij het bewustzijn. Zo verspeelde hij dus bijna zijn leven.

Terwijl Walewein voor het ongedierte in onmacht lag, kwam de hofmaarschalk van de koning in z'n eentje aangereden. Hij had er een gewoonte van gemaakt regelmatig te gaan kijken op de plaats waar de draak verblijf hield. Zodra hij Gringalet hoorde hinniken en misbaar maken omwille van Walewein, verstoutte hij zich, kwam naderbij en vond Walewein daar liggen alsof hij dood was. Ook zag hij dat de draak verslagen was. Daar was hij zeer blij om, maar hij betreurde Waleweins lot. Bedroefd sprak hij: ‘Ach, beste ridder, het doet me buitengewoon veel leed, dat ik u hier dood aantref. In de hele wereld werd nooit uws gelijke geboren. Moge het God onaangenaam wezen, dat u hier het leven liet. Het is echter het gevolg van uw te grote dapperheid: dat u het ondier versloeg, hebt u met uw leven moeten betalen. Moge God u genadig wezen.’

De hofmaarschalk liet Walewein liggen en reed op Gringalet

[p. 23]

af. Hij nam het paard bij de teugels en wilde het meenemen. Maar het dier verzette zich daar heftig tegen. Vervolgens probeerde hij Gringalet mee te sleuren door hem te schoppen. Ten slotte pakte hij een stok en sloeg Gringalet daar zo hard mee, dat zijn baas door het gehinnik uit zijn bezwijming bijkwam en vroeg: ‘Wie is mij gevolgd? Wie wil Gringalet meenemen? Ik verzoek hem mijn paard hier te laten, want anders kom ik hier nooit meer weg.’

Bij het horen van Waleweins stem liep de hofmaarschalk verheugd en met tranen in de ogen naar hem toe: ‘Heer, u bent bijgekomen.’

‘Ja, zou u me wat water willen geven?’

De hofmaarschalk liep snel weg, haalde water en gaf het Walewein te drinken. Daar knapte hij onmiddellijk van op. De hofmaarschalk zette hem op Gringalet en leidde hem naar de plaats waar de koning op dat moment verbleef. Op een open vlakte onder een lindeboom hielp hij Walewein afstappen. Hij zei hem daar te rusten totdat hij terugkwam: ‘Ik wil niet dat u op deze wijze aan het hof komt. Beste vriend, ik zal een groot gevolg sturen om u op te halen, want dat hebt u verdiend. U bent immers een volmaakte ridder, sterker nog: u bent de beste. Ik verzoek u hier op mij te wachten; ik zal snel terugkomen.’

Daarop reed hij zo snel mogelijk naar de stad. Toen men hem daar zo haastig zag komen aanrijden, sloeg iedereen op de vlucht, onder het roepen van: ‘Hij heeft de draak gezien!’

Er ontstond een enorme paniek, omdat een ieder voor zijn leven vreesde. De hofmaarschalk reed naar het paleis waar de koning, omringd door vele ridders, op zijn troon zat.

‘Majesteit, wees blij. Ik breng u een verheugend bericht: de draak is dood!’

‘Hebt u dat gedaan?’ vroeg de koning.

‘Nee!’

‘Wie dan wel?’

‘Dat was een ridder, een edelman, de dapperste die ooit

[p. 24]

geboren werd. Hij had er bijna het leven bij in geschoten.’

‘Leeft hij nog, of is hij dood?’

‘Hij leeft, heer, maar hij is er zeer slecht aan toe. De draak heeft hem fiks toegetakeld.’

‘Vertel me waar hij is.’

‘Majesteit, hij is hier vlak bij.’

‘Zeg me dan waar ik hem kan vinden.’

‘Buiten de poorten van de stad ligt hij onder de lindeboom uit te rusten. Zijn paard heb ik vastgebonden. Ik ben hierheen gereden, heer, opdat u hem met veel ceremonieel kunt ophalen.’

De koning beval zijn ridders en zijn hofhouding hem te vergezellen, want hij wilde de ridder onmiddellijk gaan halen. Men trof Walewein zwaar gewond onder de lindeboom aan. Met grote blijdschap vervoerde men hem voorzichtig naar het paleis van de koning. Daar genas hij snel, want hij wist zelf het beste hoe men wonden moest genezen. Zodra Walewein weer enigszins op de been was, kwam de koning naar hem toe: ‘Heer, wees niet bang! U hebt immers de draak gedood. Daarmee hebt u de beloning verdiend: u mag met mijn dochter trouwen en na mijn dood zult u al mijn land erven.’

Walewein antwoordde: ‘God zij u genadig, heer, vanwege de eer die u me bewijst en die ik eigenlijk niet verdien. Ik vraag u echter mij allereerst een verzoek toe te staan.’

‘Al wat u vraagt, zal ik zonder dralen doen.’

‘Heer, ik vraag u naar Kardoel te gaan en de draak en uw dochter mee te nemen. Blijf daar op mij wachten, totdat ik zelf kom.’

‘Dat doe ik met alle plezier. Maar hoe heet u eigenlijk?’

‘Bij God, heer: ik heet Walewein.’

‘Dappere held, ik verzeker u met de hand op mijn hart en bij mijn koninklijke trouw dat ik met de draak en mijn dochter naar Kardoel zal gaan.’

Nadat Walewein volledig hersteld was, vroeg hij de koning

[p. 25]

om een wapenrusting, daar de zijne in het gevecht met de draak verbrand was. De koning gaf hem de beste wapenrusting die hij kon vinden. Daarop nam Walewein afscheid van de koning en zijn gemalin en ook van hun dochter en van alle andere aanwezigen. Zo is hij op hoofse wijze vertrokken.

Nu zal ik voorlopig zwijgen over Walewein. Later zal ik meer over hem vertellen. Maar eerst moet ik nu het een en ander kwijt over de lafhartige Keie.