Vrye Landbouwers Gezangen

[p. 50]

Het onweder.

Wys: Men hoort steeds Floraas gunsten roemen.
Of: Wilt gy iets van den Landbouw weeten.

Toen, onlangs, 't brandend zomerweder,

De kruidjes schroeide, op 't dorstig veld,

Zette ik my in de schaduw neder,

Van bruine Klara vergezeld:

Zy, vatbaar voor bespiegelingen,

Die 't zalig land zoo ryklyk biedt,

Begunstigde, op myn minzaam dringen,

My met een treffend zomerlied!

Zy schilderde all' de landtooneelen,

In haar gezang, zoo keurig af,

Dat nimmer Dichter ons tafreelen

Van eedler zwier of rykdom gaf.

Elk voorwerp, dat haar oogjes zagen,

De boschjes - beekjes, weide en vliet,

De weelige akkers, groene haagen,

't Was all' ten voorwerp van haar lied.

[p. 51]

 

Intusschen zagen we, aan de kimmen,

 

Het wolkgevaarte, op een getast,

 

Met ongewoone snelheid klimmen,

 

En ons door 't blikzemvuur, verrascht.

 

De donders loeiden om ons henen;

 

Het aardryk daverde om zyn' spil;

 

De blosjes van myn lief verdwenen.

 

Haar stem versmoorde met een' gil.

 

 

 

Zy hygde, op myne borst gezegen,

 

Werdt koud en loosde snik by snik;

 

Is immer minnend hart verlegen,

 

't Is dan, in zulk een oogenblik!

 

ô, Dacht ik, zal myn Klaartje sterven,

 

Op 't open veld - zoo hulploos - naar! -

 

Doe, Hemel, my dan 't heil verwerven,

 

Dat gy my sterven laat met haar!

 

 

 

Dat zwart tooneel is niet te malen;

 

'k Hoor nog den wind, die toomloos giert;

 

'k Zie nog die scherpe blikzemstralen!

 

'k Hoor nog 't gepiep van 't pluimgediert.

 

In 't einde werdt, door 's Hemels zegen,

 

De schorre donderstem geboeid;

 

'Er daalde een zoele zomerregen,

 

En de Onweêrsbui hadt uitgeloeid!

 

 

[p. 52]

 

Myn lief bekwam, maar op haar wezen

 

Was nog de schrik des doods gedrukt;

 

Men kon dien, in haare oogen, lezen,

 

Schoon zy 't verderf zich zag ontrukt.

 

Ik deed, door kuschjes op haar kaken,

 

De blosjes weêr ten voorschyn treên,

 

En, by 't genot der minvermaken,

 

Vergaten we all' die yslykheên!