Vrye Landbouwers Gezangen

[p. 39]

Het boeren-bedryf.

Wys: Waar of myn Rozelinde blyft.

Hoe werkzaam is de noeste vlyt

Eens Landmans, by zyn hut!

Hy zwoegt, hy zweet, besteedt zyn' tyd,

Ten algemeenen nutt'.

De welvaart van zyn huisgezin,

Van gade en kroost, dryft hem

Tot arbeid, en een zoet gewin

Geeft aan zyn pooging klem.

Nauw wordt hy 't morgenlicht gewaar,

Of fluks springt hy van 't bed,

En maakt zyn juk en emmers klaar,

Die zindlyk zyn en net.

Dan eer hy nog ten huize uitgaat,

Moet eerst zyn pypjen aan;

Dat, zwart gerookt, regt kittig staat,

Als boeren melken gaan.

[p. 40]

 

Belaaden met een goeden vragt,

 

Keert hy voldaan van 't veld,

 

Daar hem zyn lieve Neeltjen wagt,

 

Die hem wat nieuws vertelt;

 

Terwyl zy bier, en kaas, en brood,

 

Hem tot versterking biedt;

 

Waar, nevens hem, elk huisgenoot

 

Het zyne van geniet.

 

 

 

Zoo rasch is dit niet afgedaan,

 

Of elk weet zyn verblyf.

 

Fluks ziet men rappe handen slaan

 

Aan 't nuttig landbedryf.

 

Men spit, men poot, men zaait, men plant,

 

Of dryft den scherpen ploeg

 

Door harde klei, of 't gulle zand;

 

Elks vlyt schaft winst genoeg.

 

 

 

Zelfs ieder uur vindt bezigheid.

 

Nu wordt de melk vervarscht;

 

Hier zien wy boter toebereidt,

 

Dáár wei uit kaas geparst;

 

Gints vellen maaijers 't gras ter neêr,

 

En hooibouw maakt het druk.

 

Zoo nadert dan ook de oogsttyd weêr,

 

En vestigt zyn geluk.

 

 

[p. 41]

 

's Mans yver groeit van dag tot dag,

 

Verspreidt zich op 't gelaat,

 

Wanneer hy by den vlegelslag

 

Zyn zakken vult met zaad,

 

Dat, schoon gewant, van stroo ontbloot,

 

Wel rasch een' kooper vindt;

 

Waar door hy, by zyn daaglyks brood,

 

Een taamlyk winstjen wint.

 

 

 

Is 't winter, dan is zyn verblyf

 

In 't hoekjen van den haart,

 

Daar 't druk gewoel van 't huisbedryf

 

Zich werkzaam om hem schaart.

 

Het spinwiel snort; en 't vee op 't stal

 

Is, onder 't rieten dak,

 

Bevrydt voor koude en ongeval;

 

Nu houdt hy zyn gemak.

 

 

 

Zoo leeft de Landman, wel te moê,

 

By 't algemeene nut.

 

Het bly genoegen lagcht hem toe,

 

En dartelt in zyn hut.

 

Men eet, men drinkt, men lagcht, men praat,

 

Of zingt een vrolyk lied,

 

Tot dat men lustig scheiden gaat,

 

Wanneer 't de tyd gebiedt.