Vrye Landbouwers Gezangen

[p. 34]

De winter.

Wys: 't Is niet mooglyk dat nog een oude Man.

Stuursche Winter! de Landman schroomt u niet,
Wyl hy 's Zomers van voorraad zich voorziet:
Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, in ['t] zweet,
Wordt dan de dag door hem met vrugt besteedt.

Korte dagen, en dan de nagten lang,
Maakt uw koude en uw strengheid veelen bang;
Maar nooit den Boer, die warmpjes in zyn hut,
Zit by zyn koeyen, voor uw kou beschut.

Dan teert Bouwer als zorgloos van zyn smeer,
Rookt zyn pypjen, geruster dan een heer,
Die om zyn pragt het stadsgewoel bemint,
Maar in zyn huis geen Landmans-vryheid vindt.

Hoe! die grootheid, die slechts bestaat in schyn,
Zou het waare, het gulle leven zyn? -
't Is op het land, ja! onder 't dak van riet,
Dat men 't genoegen by de oprechtheid ziet.

[p. 35]

 

Gul, eenvouwig brengt Landman d'avond door,

 

Als zyn Kniertjen door zang streelt zyn gehoor;

 

Of is zyn luim dat hy wat met haar kalt,

 

Dan is het boert of ernst, naar dat het valt.

 

 

 

Zyn lief, zyn talryk kroost springt om hem heên;

 

't Speelt met vader, terwyl hy zit alleen;

 

Handjenplak, of schuilhok, kiekeboê,

 

En dan naar kooy, als zy zyn speelensmoê.

 

 

 

Komt een Buurtjen hem vinden aan zyn haard,

 

Dan wordt bierdronk, noch kaas, noch brood gespaard.

 

Valt dan 't gesprek op 's Landmans koopmanschap,

 

Dan hoort men vaak het handlend handgeklap.

 

 

 

Zoo leeft Bouwer te vreeden met zyn lot,

 

En geen Winter betwist hem dit genot:

 

Neen, die tyd, zoo gunstig voor zyn rust,

 

Herstelt in hem de vlyt met nieuwe lust.