Het vrolijke bleekersmeisje

[p. 21]

De Resida.

Op eene fraaije wijs.

Van de bloemen op de velden,

Van 't verrukken van hun geur,

Meisjes! wil ik u iets melden,

lets van 't pralen met haar klenr;

Van de zachte blos der rozen,

Van de Lelij in haar pracht,

Als zij na den zomernacht,

Zich onsluit bij 't ochtendblozen,

En schoon die veel hooger sta,   } bis.

Dan de lieve Resida.     } bis.

't Roosje dorst het hoofd ontbloten,

Heden steeg het uit den knop,

't Zonlicht heeft het knopje onsloten,

En nu prijkte het op den top;

Maar er vielen regenvlagen,

En de stormwind aangewaaid,

Heeft het roosje weggemaaid,
En de blaadjes afgeslagen,

't Eene voor en 't and're na,   } bis.

Niet zoo ging 't de Resida.   } bis.

Boven al het kleurgemengel,

Hoog in 't helder zonnelicht,

Staat de Lelie op haar stengel,

Blinkt zij 't knaapje in 't gezigt;

Foei! waarom dat ijdel pronken?

Lieve bloem! gij delft uw graf,

Dart'lend plukt u 't knaapje af,

Al te veel hebt gij geblonken;

Al uw schoon verflenst weldra,   } bis.

Dat gebeurt geen Resida.   } bis.

[p. 22]

 

Nimmer tracht zij naar 't verhoogen,

 

Niet opzigtig is haar kleur,

 

Niemand schitterd zij in de oogen,

 

Zacht en lieflijk is haar geur;

 

Laat de hooge stormwind loeijen,

 

Boom en tak ter neder slaan,

 

Zij blijft in de laagte staan,

 

Altijd even rustig bloeijen,

 

Wat een dart'le hand versla,   } bis.

 

Die vergeet de Resida.   } bis.

 

 

 

Moge 't Roosje, lieve Schoonen!

 

't Beeld zijn van uw frissche jeugd,

 

Moog' gaar blosje uw onschuld toonen,

 

't Wit der Lelie uwe deugd?

 

Kunt ge op schoonheid u beroemen?

 

Is verstand of geest uw deel?

 

Ach, verhef u niet te veel,

 

Immers leeren 't u de bloemen:

 

Blijft, (dat dit voor alles ga,)   } bis.

 

Ned'rig als de Resida.    } bis.