Het vrolyk Catootje

[p. 49]

Droeve klagten van schoppen-aas.
Met een warme aandoening uitgeboesemd, op den 1 Mey 1797.

Kan gezongen worden, Op de Wys Van Biron.

Ach, 't is helaas geschied,

En 'k mogt het niet beletten,

Dat men een Brandmerk kwam

Op 't blanke voorhoofd zetten,

Van my, die ieder een,

Des 's avonds en by nacht,

Verrukte door myn schoon,

Die zelfs de Burgerwacht,

Wanneer zy voor de rust

Van Stad en Land is waakend',

Tot tydverdryf verstrekt;

'k Was steeds van blydschap blaakend',

Als 'k in de Herreberg,

Zonder vrees van gemis,

Veel Politieken zag

Aan mynen groenen disch;

Wanneer ik, in deez' tyd

Van twisten en krakeelen,

De geest van meenig een,

Door 't konstig Omber speelen,

Bedaarde, of door Commerce,

[p. 50]

 

Of Whist, of Trente & un,

 

Daar ik bestuurde uw rad,

 

O wufte vrouw fortuin!

 

Wat heb ik toch gedaan?

 

Wiens eer heb ik geschonden?

 

Heb ik my lastertaal

 

Of misdaên onderwonden?

 

Dat ik nu zo veel smaad

 

En schande ondergaa,

 

Zo dat 'er in deez' tyd

 

Voor my is geen genâ.

 

Laat zien, wat mag het zyn?

 

Wat heb ik dan misdreeven?

 

Dorst ik 's Lands Ovrigheid

 

Moedwillig wederstreeven?

 

'k Was altoos vriendelyk,

 

'k Voldeed aan veeler wensch,

 

Ik maakte nooit gebruik

 

Der rechten van den mensch,

 

Om myn gedachten of

 

Gevoelens t'openbaaren;

 

Want, 'k dagt, de Pers is vry,

 

Maar z' is ook vol gevaaren,

 

Ik hield my daarom stil

 

En wysselyk terug;

 

'k Trok nooit om oorelog

 

Naar 't nabuurig Osnabrug;

 

'k Droeg geen Oranje-lint,

 

Men mag dit vry gelooven;

 

Ik zong Wilhelmus nooit,

 

Noch riep: Oranje boven!

 

'k Was wars van Koningen

 

En van hun oppermacht,

 

Al waar ik hun maar zag

 

Bestreed ik ze met kragt.

[p. 51]

 

Een viertal Vorsten moest

 

Voor mynen scepter bukken,

 

En bragt my nooit ten val,

 

Dit mogt hen niet gelukken.

 

En 'k lei thans deeze smaad,

 

O schande, ô zielverdriet!

 

'k Ben nu ten toon gesteld

 

Voor ieder die my ziet.

 

Maar wat kan myn geklag

 

En al myn weenen baaten,

 

Het merk dat staat 'er nu,

 

'k Moet dus het kermen laaten;

 

't Is best myn leed verkropt

 

En myn verdriet gesmoord,

 

Maar 't is al eevel hard,

 

En nimmer meer gehoord.