|
| |
| |
| |
| |
Het zwaare Regt of Justitie, dat is gedaan aan een Manspersoon, genaamd Jan Vink, oud omtrent 30 Jaaren, geboortig van Doeveren, wegens het moorddadig vermoorden van zyn zwangere Vrouw, die bevrugt was van twee Kinderen, door duivels ingeeving en opstooken van zyn eigen Moeder; waarna hy het lichaam in stukken hakte, in een Ton kuipte, en in Zee wierp: maar God, die 't kwaad niet ongestraft laat, dryft deeze Ton weder aan Land, waar over hy met een zwaare dood is gestraft, tot een spiegel voor jong en oud. Geschied tot Doeveren, in dit Jaar.
Stem: ô Holland schoon.
Ei ziet wat is de boosheid groot,
Door Zatans list bedreven,
Het brengt zoo meenig mensch in nood,
Wie zou daer niet voor beeven,
Het is tot Doeveren geschied,
Zoo als ik melden zal in mijn Lied,
Het is waerdig te betreuren,
Zoo als men zag gebeuren.
| |
| |
Het is een ysselyke maer,
Word ons nu weer beschreeven,
Daer is in meenig duizend jaer,
Geen wreeder stuk bedreven,
Zoo als ik melden zal in mijn Lied,
Het is in 't kort thans weer geschied,
Wie hoord zijn hart dat treuret,
Van rouw in stukken scheuret.
Tot Doeveren in Engeland,
Hy was begaeft met goed verstand,
Geen drinker nog geen zuiper;
Hy had een deugdzaem schoone Vrouw,
Van God verkreegen door den trouw,
Waer dagte op geen lyden.
Eilaes dit duurde een korten tijd,
Want de Zatan vol listen,
En vol van zwarte haet en nijd,
Het doet haer loen betwisten,
En misgunt dit jonge paer,
Haere vreugde by te gaer,
Het welk hun bragt in treuren,
Zoo als men zag gebeuren.
Zijn Moeder woonde by hem t'huis,
Hoord wat zy gaet beginnen,
En dat door duivels hels gespuis,
Dat bragt zy hem te binnen,
En zy sprak mijn Zoon ach ach,
| |
| |
Het uur al van u trouwen,
Dit woord sprak zy berscheide mael,
En ook met een bedroefde tael,
Dit maekte groot gerugte,
Dan op het laetst de Zoon met blijt,
Dan tot zyne Moeder zijt,
Waerom gaet gy zoo schreyen?
Zy sprak eilaes mijn waerde Kind,
Ik mag met regt wel zeggen,
Dat gy zijt zoo ziende blind,
Gy hebt nu een schoone Vrouw,
Maer ik vrees dat u dit trouw,
In kort zal doen beklagen,
Hy sprak ach waerde Moeder mijn/
Wat zijn hier van de reden,
Of wat mag de oorzaek zijn,
Ik hou mijn met haer te vreden,
Ik heb een deugdzame Vrouw,
Zy sprak mijn waerde Kinde,
Wat laet gy u tog verblinde.
De eer en lof die gy haer geeft
Die komt zy te misbruiken,
| |
| |
Want zy zeer slechtelijk ook leeft,
Want ziet zy is een ligte dant,
En ook een schandvlek voor ons Land,
Dit viel hem als een steen op 't hert,
Dat doet zijn zinnen doolen,
En ook in zijn verstand verwert,
Dat het bleef ook niet verhoolen,
Want den Zatan vol listigheid,
Hier thans ook zijne netten sprijd,
Hem in zijn herssens spoorde,
Het geen hem zoo behoorde.
Door Duivels list op eene nagt,
En ook thans te bedde lag,
Greep hy de bijl met luste,
Hy sprak tot zyne Vrouw ô schand,
ô Hoer gy moet nu eerst van kant,
Hy als een wreed barbare,
Greep haer toen by de haere.
Kapt met de bijl haer in het hoofd,
Het bloed liep op de aerde,
En de hersens doorgeklooft,
Zy riep mijn God vol waerde,
En haer hoofd arme en been,
Hakt by tot stukken zoo van een,
Wie zou dat niet beweene.
| |
| |
Hy sneed haer verder op 't Lighaem,
Want ziet zy was hoog zwanger,
Dat deed dees duivelschen tyran,
Hy was daerom niet banger:
Twee Kinderen van eene dragt,
Hy alzoo in hun bloed versmagt,
Hoord wat hy toen bedagte,
Een Vat maekte hy met kragte.
Kuipte het Vlees toen in dat Vat,
Hy zette het in een Boote,
En hy voer toen uit de stad,
God heeft het zeer verdrooten:
En smeed haer toen in de Zee,
En hy kwam weer op de ree,
Ik heb nu niet te vreezen.
Zoo gau den bloed kwam in de Zee,
Kwam dat Lighaem aendryven,
Tot Doeveren al op de ree,
Maer kwam het toen opstygen:
En het Vat wierd opgevist,
Maer niemand die 'er iets van wist,
Die of dat Vat had verlooren,
Zoo als gy hier zult hooren.
Waer op dit Vat is open gedaen,
Een ieder stond verslagen,
En riepen ô God wilt ons bystaen,
Daer ging men 't doen aenklagen:
Aenziet hier een wreede moord,
| |
| |
Nooit desgelijk thans meer gehoord,
Waerop men heeft gaen klagen,
Een ieder stond verslagen.
Men ging na de Edele Magistraet,
Die aenstonds zijn gekomen,
Veel menschen zijn gekomen,
De Moordenaer vol angst bedugt,
Die nam op heter daed de vlugt,
De Heeren met gestrangen,
Hy wierd vervolgt en gevat,
En gebragt al na de Stad,
Waer hy zijn fout verfoeide,
Hy zag bedroeft den Hemel aen,
Hy riep wat heb ik tog gedaen,
Wat kwaed heb ik bedreeven,
Mijn Vrouw gebragt om 't leeven.
Zoo ras zijn moeder had verstaen,
Dat haer Zoon was in handen,
Toen heeft zy ook van stonden aen,
Al met haer eigen handen,
Genomen een mes ô wat smert!
En zoo gestoken in haer hert,
Dat zy viel dood ter aerde,
De duivel hem niet spaerde.
Sijn Sententie wierd opgemaekt,
Hy moest gerabraekt wezen,
| |
| |
En met een Bijl in 't Hoofd gehakt,
Dat wierd hem voorgelezen;
Mijn valsche Moeder ó groote God;
Is d' oorzaek van mijn droevig lot,
Die my zoo bragt in 't lyden,
En alle Menschen schryden.
Men zag hem treurig op 't Schavot,
Hy riep al weenende tot God,
Ach wilt my niet verlaten:
Hy was geduldig als een Lam,
Dat zoo maer tot de slagtbank kwam:
En verder op het Galgenveld.
De stukken en de brokken,
Op het rad ten toon gesteld,
Om daer thans te verrotten,
En zijn Moeder naest zijn zy,
Voor alle haer opstokery,
Ach hoe komt een Mensch in lyen,
|
|
Auteursrechtvrij