De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

Verandering van zang.

Jonge en schoone Silviaatje

Hield met buurtjes, in het rond,

's Avonds een gezellig praatje,

Zong ook dus in d' Avondstond:

Weg laffe min,

'k Blyf u weerstreven.

Myn herdersleven

Neemt al myn uurtjes in.

Tirsis mogt haar eenzaam vinden,

En verloor dat tydstip niet;

[p. 244]

 

Spelend', om haar hart te binden,

 

Op zyn fluit haar liefste lied:

 

Weg laffe min,

 

'k Blyf u weerstreven.

 

Myn herdersleven

 

Neemt al myn uurtjes in.

 

 

 

Straks begint de Knaap te zingen,

 

Woorden, door hem zelv' gedigt,

 

Met een stem, die 't hart kan dwingen,

 

Stelt hy 't geen hy denkt in 't licht.

 

Al wat ik wensch

 

Is teêr beminnen.

 

Dit doet den mensch

 

Genoegen winnen.

 

 

 

Wil, zo sprak ze, 't oor niet krenken:

 

Myn gezang is ruim zoo schoon.

 

Toen verviel ze, zonder denken,

 

Aan het zingen, in zyn toon.

 

Al wat ik wensch

 

Is teêr beminnen.

 

Dit doet den mensch

 

Genoegen winnen.

 

 

 

Tirsis wierp zich aan haar voeten,

 

Zag haar lief en vriendlyk aan,

 

Dagt ze naar heur' zin te groeten,

 

Door nog eens zyn toon te slaan.

 

Al wat ik wensch

 

Is teêr beminnen.

[p. 245]

 

Dit doet den mensch

 

Genoegen winnen.

 

 

 

Beiden zag men menigmalen

 

Neergezeten aan een Vliet.

 

Nimmer zingen z', of herhalen

 

't Lied van Tirsis, 't nieuwe Lied:

 

Al wat ik wensch

 

Is teêr beminnen.

 

Dit doet den mensch

 

Genoegen winnen.