De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

Eigenbaat.

Myn beste maat, wil my tog zeggen

Hoe ik de reden van 't gedrag,

Dat ik hier telkens houden zag,

Met goed verstand dien uit te leggen.

[p. 242]

 

Myn liefste Vrindje, zeg het my.

 

Vischt ieder niet op zyn gety?

 

 

 

Bedriegers noemen zich regtvaardig;

 

De bloodaart pocht op heldendaên:

 

Een ligtekooi wil statig gaan,

 

Als waar zy vroom en edelaardig.

 

Myn liefste Vrind, erken met my,

 

Dat ieder vischt op zyn gety.

 

 

 

Een schraalhans, trotsch en dwaas van zinnen,

 

Roemt dat hy ryk is in zyn land;

 

Maar neemt hier alles by de hand,

 

Om slegts zyn daaglyksch brood te winnen.

 

Myn liefste vrind, erken met my,

 

Dat ieder vischt op zyn gety.

 

 

 

Een oude Dame, ryk in schyven,

 

Betoont haar mildheid aan een' Heer.

 

Maar ach! de man verschynt niet meer.

 

In plaats van haar getrouw te blyven,

 

Is hy voor 't geld met jonger bly.

 

Dus vischt de vrind op zyn gety.

 

 

 

Een Grysaart, die, jaloersch van zinnen,

 

Steeds raast en knarssetandt van spyt,

 

En 't Wyf met harde sporen rydt,

 

Meent dat hy dus zyn' wensch zal winnen.

 

De Grysaart vischt, hoe dwaas hy zy,

 

Zyns oordeels, ook op zyn gety.

[p. 243]

 

Een Farheer, om zyn' zin te krygen,...

 

Maar 'k zeg niets meer van deze zaak,

 

Opdat ik 't niet te gortig maak'.

 

Men lach eens stil, en leer' het zwygen.

 

Myn liefste vrind, erken 't met my,

 

De Farheer vischt op zyn gety.

 

 

 

Ziet gy die bleeke Vrouw genaken?

 

Zy preekt de kuischheid: doch in schyn.

 

Houd haar in 't oog; haar werk zal zyn

 

Een' Jongman tot haar slaaf te maken.

 

Erken, myn liefste vrind, met my,

 

Dat ieder vischt op zyn gety.