|
| |
| |
| |
Gezangen.
| |
| |
Liefde om 't geld.
Zoo g', ô Vriend! u ooit laat branden,
Door een lonkend aangezigt,
Of door twee yvooren handen,
Dan is u het hoofd te ligt:
Want de min heeft geen vermogen,
Noch in handen noch in oogen.
Liefde krygt alleen haar' luister,
Van het schoon en glinstrend goud.
Zonder dat is ze al te duister,
En geheel verflaauwd en koud.
Had Kupied geen gouden schigten,
Waar zou hy tog brand meê stigten?
Boog en koker kan niet maken,
Zoo zyn pyl niet is verguld.
't Goud alleen kan harten raken,
Maar de pyl heeft nimmer schuld.
Trof een pyl van lood uw zinnen,
Gy zoudt haten en niet minnen.
'k Weet nogthans wat sterke banden
Ware schoonheid aan my geeft.
'k Zal tot haar in liefde branden,
Die bekoorlykheden geeft,
| |
| |
Met een koffer vol dukaten.
'k Zal die minnen, en niet haten.
'k Wil geen schat noch wellust zoeken
Al de rest zal ik vervloeken.
Wat is enkle schoonheid nu!
Wordt een meisje als ryk geprezen,
Zeker zal z' ook deugdzaam wezen.
| |
Tegenzang.
Zoo gy ooit, ô Vriend! wilt minnen,
Wilt geen agt slaan op het goud;
Haat een Vrouw met wyze zinnen,
Zorg dat g' om de schoonheid trouwt.
Schoonheid is den mensch gegeven,
Om de liefde te doen leven.
Haat de zotheid van de waereld,
Die geblinddoekt door het geld,
Slegts op Juffers wel bepaereld,
Al haar ziel en zinnen stelt:
Want het zyn geen beste zaken,
Daar het goud de min moet maken.
Wil met zorg de trotschheid schouwen,
Die in ryke bruiden leeft;
Wyl men altyd in de vrouwen,
By het geld ook hoogmoed heeft.
Wilt g' een ryke vrouw verkrygen,
Leer dan vry met schande zwygen.
| |
| |
Zult ge meê vol hoogmoed zien,
Wyl z' al, even als de ryken,
Wie zou zulk een Wysheid roemen,
En niet liever zotheid noemen?
Schoonheid is alleen gegeven,
Tot versierzel aan een vrouw,
Om de liefde te doen leven,
Door de banden van de trouw.
Zonder die zyn al haar gaven,
In een' donkren nagt begraven.
| |
Slotzang.
Wat kan ydle schoonheid baten?
Die verdwynt gelyk de wind.
Wat zyn tonnen vol dukaten,
Als g' 'er nimmer rust by vindt?
Hy, die 't meeste heeft van dezen,
Kan nog gantsch t' onvrede wezen.
Wie zal tog op schoonheid roemen,
Die de tyd kan nederslaan,
Eveneens gelyk de bloemen,
Die in eenen nagt vergaan?
Bloemen, zeg ik, welker bladen,
Slangen voên om ons te schaden.
| |
| |
Rykdom! ydelst' aller dingen,
Wie is 't, die op u vertrouwt?
Wie kan t' uwer eere zingen,
Wyl g' alleen bestaat uit goud,
't Welk, hoe schoon, hoe hoog van luister,
Drukt en doodt, en sleept in 't duister?
Alles kan de tyd vernielen,
't Zy hoe magtig, ryk of schoon.
Maar by welgeboren zielen,
Houdt de deugd haar gloriekroon.
't Ware schoon, de regte schatten,
Kan de ziel alleen bevatten.
Wilt gy my, ô Min! doen leven,
Wil my dan een Juffer geven,
Die en schoon en ryk moog' zyn.
Maar regt ryk en schoon zyn dezen,
Die de deugd regt wys doet wezen.
|
|
Auteursrechtvrij