|
| |
Begroeting van eenen koning.
Der Fransch en Koning deed (men denk niet dat ik jokk',
't Geval is waarlyk in geschrift ons nagelaten)
Een reisje door een deel der uitgebreide Staten,
En ook naar zekre Stad van Neder Languedok.
Dewyl daar slegts één Burger woonde,
Die ooit Parys gezien, en dus bevonden had,
Hoe, als de Koning zich in 't openbaar vertoonde,
Men hem begroette in zulk een Stad,
Was 't eerste werk om hem te spreken,
Te vragen om zyn raad in zulk een wigtig stuk,
Opdat aan 't plegtig werk, by louter ongeluk,
Geen deftig aanzien mogt ontbreken.
Men zogt en vond hem ras: hy was by elk bekend.
Hy moest op 't Raadhuis voor den agtbren Raad verschynen,
Hy kwam: men sprak hem aan: och! zei de President,
Onze ongerustheid moet verdwynen,
Wanneer ge in zekre zaak ons uwe hulp wilt bien.
| |
| |
Gy hebt, bereisde Heer! gy hebt Parys gezien;
Gy kunt voldoen aan ons verlangen,
En zeggen hoe men best den Koning zal ontvangen:
Op morgen komt zyn Majesteit.
Hy wil, zoo zeide ons een van zyne beste vrinden,
Zich in deez' Raadzaal laten vinden:
Van daag wordt dit vertrek voor onzen Vorst bereid.
De billykheid vereischt, dit kunnen we allen denken,
Dat hier dan een Commissie zy,
Die hem begroete, uit naam der gantsche Burgery.
't Is billyk dat wy hem ook 't een of ander schenken:
De vraag is enkel hoe en wat.
Al wat wy hebben in de Stad
Bestaat in Appels en in Vygen;
Wy kunnen hier van daag geen andre Vrugten krygen.
De vraag, waarop men antwoord wagt,
Is nu wat gy gevoeglykst agt:
Is 't best, geef ons tog raad, want wy zyn onbedreven,
Dat we Appels aan den Vorst, of dat we Vygen geven?
En zeg ons hoe wy, met fatzoen,
Onze aanspraak by de gift behoorlyk zullen doen.
De man, wiens hulp men zogt, door hem om raad te vragen,
Wist weinig van de zaak: hy was geen schrandre geest:
Hy had Parys bezogt, maar slegts voor weinig dagen,
En was 'er nooit aan 't Hof geweest.
Hy agtte 't egter niet geraên voor zyn belangen
't Beleefd verzoek vergeefs te ontvangen,
Maar droeg zich of hy vry wat raad wist in de zaak.
Myn Heeren! sprak hy, 'k vind, met ongemeen vermaak,
My tot uw' Raadsman uitgekoren,
| |
| |
En zal met nedrigheid u myn advys doen hooren.
't Is best dat gy den Vorst uw lekkre Vygen biedt;
'k Ben voor 't geschenk van de Appels niet.
Om alles zoo 't behoort en deftig uit te voeren,
Opdat men elk den mond tot onzen lof doe roeren,
Is 't noodig dat men zes versierde korven haal',
En die met Vygen vull': ik zelf zal de eerste dragen.
Benoemt vyf andren naar uw eigen welbehagen,
Die met hun kostbre vragt my volgen in de zaal:
Maar elk van hun moet naarstig letten
Hoe ik myn voeten zal verzetten,
Hoe ik myn gantsche houding schikk',
En alles net zoo doen als ik.
Men pryst zyn goeden raad; agt hem den voorrang waardig
Benoemt een vyftal, dat zou vliegen van zyn hand.
De korven waren 's avonds vaardig,
En vol met Vygen tot den rand.
't Was alles klaar: men kon fiolen laten zorgen;
Men sliep dien nacht tot aan den morgen,
En egter rees men tyds genoeg.
Dit was, zoo 't wezen moest: de Koning kwam al vroeg.
Men deed, zooras hy in het Regthuis was gezeten,
Den Vorst door eenen Bode weten,
Hoe de agtbre Raad van deze Stad
Zes mannen, uit de bloem van hare burgerscharen,
Aan zyne Majesteit met last gezonden had,
En dat zy voor de deur met hun geschenken waren.
De Koning vond dit zoo beleefd,
Dat hy bevel gegeven heeft,
Om die oplettende onderzaten
| |
| |
Geen oogenblik te laten wagten, maar terstond
Hen in 't gehoorvertrek te laten,
Het geen 't gezelschap in den Vorst hoogst loflyk vond.
De boodschap werd gedaan: men kon naar binnen stappen.
Hy, die geleider was van dezen burgerstoet,
Was vol van yver, maar hy dagt, in zynen moed,
Niet om het afgaan van twee trappen,
Schoon hy een dag geleên nog in de kamer was.
Hy liep regt toe regt aan, en deed een' valschen pas,
Zoodat hy moest voorover vallen.
Dit voorbeeld werd gevolgd door allen,
Die meenden dat de daad van hem, die hen geleidt,
Behoorde tot de plegtigheid,
En dat men dus, met suisebollen,
Den Koning 't kompliment, met zwier, te maken had,
Dat al de Vygen uit de korven moesten rollen.
De leidsman rees weer op tot berging van zyn gat.
Dit deed het vyftal ook: zy, die den Vorst verzelden,
Bedwongen, op dit vreemd gedrag,
In 's Vorsten byzyn zelfs, zich niet van luid gelach,
En wierpen Vygen naar den kop van deze helden.
Zy raakten, met een heele huid,
De kamer en het Regthuis uit.
Hy, die den voortogt hield, en zag dat zyn gezellen
Begrepen dat hy 't kompliment
In orde had gedaan, ging naar den President,
Om nevens hen 't voldoen der boodschap te vertellen.
Hy voerde 't woord, en zei: de Koning en zyn stoet
Zyn van ons, zoo 't behoort, met nedrigheid begroet.
't Is ons gelukt, by 't nederschieten,
| |
| |
De Vygenkorven leeg te gieten.
Het hoofsch gezelschap was voldaan,
En lachte ons op het vriendlykst aan;
Men wilde met elkaêr en ons zich diverteren:
Men wierp elkaêr en ons met Vygen naar 't gezigt;
Doch onze boodschap was verrigt;
Wy lieten 't gooyen voor de Heeren.
Wy keerden weer, in 't hart verheugd
Dat onze last niet was om Appels uit te deelen.
Met Vygen gooit men zagt: men lacht om deze vreugd,
Maar Appels zyn te hard, men kan 'er niet meê spelen.
Elk was met hem van dat begrip.
Men dankte hem: hy was en bleef het roer van 't schip.
|
|
Auteursrechtvrij