De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

[p. 184]

De leeuw en de muis.

Een deerlyk toeval deed den fieren Leeuw verschrikken.

De Jager had hem lang belaagd,

En hem in 't looze net gejaagd.

Hy raakte op 't onverwagtst in toebereide strikken.

De siere Leeuw, die, als hy brult,

Het grootste bosch met angst vervult,

Verwekte een naar geluid, en spande zyn vermogen,

Al worstlend, tot zyn redding, in:

Maar 't worstlen zelf was regt naar 's vyands boozen zin:
Door 't woelen werdt hy 't net nog dieper ingetogen.

Een Muisje hoorde zyn geschreeuw,

't Had kort te voren van den Leeuw

Een' ongemeenen dienst genoten

Het beestje dagt 'er aan, en is, uit dankbaarheid,

Ter hulpe daadlyk toegeschoten.

't Vernielt, op 't zien van 't leed, der Dieren Vorst bereid,

De strikken met zyn scherpe tanden,

En redt zyn' Koning uit de banden.

Al zyt ge, ô menschen! ryk en groot,

Versmaadt geringen niet, ligt baten ze u in nood.