|
| |
| |
| |
De gelukkige uitkomst.
Een jonge Juffer, schoon van leden,
En naar den eersten smaak in Vrankryk opgevoed,
Bevallig door verstand en zeden,
En in haar Oudren huis gewoon aan overvloed,
Werd, in den ouderdom van twee- en - twintig jaren,
Door Broeders, die verliefd op groote schatten waren,
Uit hebzugt en uit eigenbaat,
Op 't sterkst gedrongen tot den Geestelyken Staat,
Zy kon dien dwang niet wederstreven,
En schikte, in hare jeugd, zich tot het Klooster leven,
Doch haast verveelde haar die dwang,
De nare Kerker viel haar bang,
Zy zogt een poos vergeefs het stil verblyf te ontvlugten:
Geen middel kwam haar mooglyk voor:
Zy, die de vryheid eens verloor,
Zeide alle hoop vaarwel, en bleef wanhopend zugten.
Doch eindlyk vond ze, in haren druk,
Zich nog begunstigd van 't geluk.
't Gelukte in zekren nagt, wyl elk der Kloosterlingen,
In diepen slaap gedompeld lag,
Haar, die een vensterraam maar half gesloten zag,
De vryheid weer te zien, door 't venster uit te springen.
Zy spoeide naar Parys; en (hoeft dit wel gezegd?)
Het Kloosterkleed werd afgelegd.
| |
| |
Nu kwam haar 't eene ontwerp dan 't ander in gedagten.
Doch onder allen was 'er geen,
Dat raadzaam of uitvoerlyk scheen:
Dus bleef ze een week of twee een gunstig toeval wagten.
't Geval bood haar op nieuw de hand,
En bragt haar by de Vrouw van Englands Afgezant.
Die Dame is gunstig aan 't verlangen
Der jonge Juffer, wier gelaat iets goeds vertoont.
Zy wordt 'er zelfs in huis ontvangen,
Op dat ze by Mevrouw tot haar gezelschap woont.
Ook was zy naauwlyks daar gekomen,
Of zeker Jongling, die haar zag,
Had spoedig by dat zien vernomen,
Wat jeugd en schoonheid op een teder hart vermag.
Hy was een Heer van rang, en niet misdeeld van schyven.
Hy was een yvrig Protestant;
En wyl geen moeite of tyd zyn liefde kon verdryven,
Sloeg hy een huwlyk voor: zy bood hem hare hand.
Een uurtje na de trouw was 't Vrouwtje gantsch verslagen.
De Man werd schielyk ziek; bleef lang in stervensnood.
De Leeraars kwamen, alle dagen,
Hem zien, en gaven troost by 't naadren van den dood.
Zy wekten telkens hem om in 't geloof te sterven,
Aan 't Protestantendom getrouw;
Dan zou hy waar geluk en zagte rust verwerven.
Doch deze taal was niet gevallig voor Mevrouw.
't Was tegen haren zin dat die Eerwaarde Heeren
Haar' man een valsch geloof zoo ernstig kwamen leeren.
Zy had, voor 't sluiten van den egt,
Hem duidelyk en klaar gezegd,
| |
| |
Dat zy de Roomsche Kerk, of 't schaden mogt of baten,
Nooit om een huwlyk zou verlaten.
Zy was, op zekren dag, een' vastendag, zoo 'k meen,
Met haren kranken Man alleen,
En nam dien tyd eens waar om hem met ernst te zeggen,
Wat groot gevaar hy liep, zoo hy een valsch geloof
Tot aan zyn' dood behield, en 't leven af mogt leggen
In 't Kettersch wanbegrip. Hy hoort de goede Sloof;
Hy ziet haar trouw en zorg, en kan die niet weerstreeven.
De Man besloot terstond, en gaf hier van een blyk,
't Hervormd geloof den zak te geven,
En werd ten eersten Katholyk.
Hy was nog in de kragt der jaren,
En niet bedorven van gestel.
Dit hielp hem uit den nood: zyn kwaal raakte aan 't bedaren:
Men zag hem haast volkomen wel.
Nu wilde hy met haar, wier jeugd hem kon bekooren,
In 't Huwlyk leven naar behooren;
Maar moederlief gedoogde 't niet.
Ze ontdekte hem wat voor hun trouwen was geschied.
Dit had hy waarlyk nooit geweten,
En hoorde nu voor 't eerst hoe zy, door slaafschen dwang,
Een deel van haaren tyd in 't Klooster had gesleten,
Waar toe zy was gedoemd door haatlyk zelf belang.
'k Ben, sprak ze, door geweld wel in dien staat gekomen:
Ik heb me 'er weder uit gescheurd;
Maar egter is de zaak gebeurd.
De geestlyke Orde, ô Vriend! is door my aangenomen.
Gy moet, zoo gy me vergt u gunsten toe te staan,
Eerst nevens my naar Rome gaan.
| |
| |
'k Zal daar bewyzen hoe 'k door baatzugt ben gedwongen
Om tegen mynen wil te gaan in 't Nonnenpak,
En heb ik daar myn pleit voldongen,
Dan volgt myn vryheid met gemak:
Dan mag ik, door den Paus van myn belofte ontheven,
Gerust naar huwlykswetten leven.
De Man was Katholyk: hy dagt nu als zyn Vrouw,
Beleefde zyn geloof getrouw,
En liet zorgvuldig wat zyn weerhelft zou mishagen.
Men ging naar Rome dan om daar 't ontslag te vragen
Van 't heilige verband, waaronder 't vrouwtje lag.
Nog pas begon m' er van te praten
Of alles was gereed: men kreeg 't begeerde ontslag.
Nu mogt men Rome vry verlaten,
En keeren naar Parys, gelyk men spoedig deed.
Daar waren Man en Vrouw in korten tyd gereed
Om deel te krygen aan het goed, dat kinders erven
Wanneer hunne Ouders 't leven derven.
Terwyl men van die zaak met Advokaten sprak,
En zogt om goed bewys voor 't wettig regt te vinden,
Waar aan geen zekerheid ontbrak,
En dat de Regter vast aan hunne zy' mogt binden,
Werd hun een zaak van groot gewigt,
Op 't alleronverwagtst, berigt:
Een zaak, die, in 't geval, hun ongemeen moest baten.
De Broer en Schoonbroer van Mevrouw,
Die tegen orde en goede trouw
Het ouderlyke goed bezaten,
Benydden door den tyd elkandren, kregen twist:
Men streed met woorden; maar de zaak bleef onbeslist:
| |
| |
En wyl geen tusschenspraak de Vriendschap kon herstellen,
Moest in een tweegevegt de Degen 't vonnis vellen.
Elk trof den andren met een steek,
Zoo dat het broederpaar ter zelfder tyd bezweek.
't Is wel te denken dat Mevrouw het nieuws moest hooren,
Met groote ontsteltenis en schrik,
Dewyl ze op 't onverwagtst, en in een oogenblik,
Twee bloedverwanten had verloren.
Doch wierd dit lotgeval door haar in 't eerst betreurd,
Zy vond eerlang haar hart getroost en opgebeurd,
Toen zy het erfgoed, haar door eigenbaat ontnomen,
Met dubble winst mogt weer bekomen.
Nu leeft ze, met haar' man, in ruimen overvloed,
En smaakt naar wensch het Huwlykszoet.
|
|
Auteursrechtvrij