De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

Misnoegen, door weldaden gestuit.

Een Vorst, die groote magt by groote deugd bezat,

En weinig zin in vleyers had,

Hoorde, op een' zekren tyd, van zyne Hovelingen,
Dat zeker Officier ongunstig van hem sprak,

Alsof hy theilig regt verbrak,

En daaglyks schuldig was aan andre slegte dingen.

[p. 140]

 

De Koning zei, bedaard en koel,

 

Ik, die myn eigen zwak gevoel,

 

Gaf aan den man misschien wel reden om te klagen.

 

Het leed maar zes of zeven dagen,

 

Wanneer den Troonvoogd werd berigt

 

Hoe de Officier, getrouw aan eed en woord en pligt,

 

Zich had beklaagd by een' der Grooten,

 

Dat hy voor al zyn zorg en vlyt,

 

Voor al zyn moeite en dienst, aan 't Vaderland gewyd,

 

Nog nooit een gunstbewys had van den Vorst genoten.

 

De Vorst erkende dit, en nam 't besluit met één,

 

Om hem, naar zyn verdienste, een jaargeld toe te leggen,

 

Dit was geen volle week geleên,

 

Wanneer men aan het Hof hoorde als iets wonders zeggen

 

Dat de Officier, die jaar en dag,

 

Zoo sterk als iemand kan of mag,

 

In Vorst en Staatsbestier de souten aan dorst wyzen,

 

Nu telkens bezig was met 's Konings gunst te pryzen.

 

De Koning hoorde 't ook, en 't antwoord dat hy gaf,

 

Was in dit kort gezeg gelegen:

 

Ik won dus meer door gunst dan iemand won door straf.

 

Een Krygsman, die my laakte, is heden my genegen.