De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

[p. 136]

De vriend der waarheid.

In 't Persisch ryk, ver van de streken,

Die wy bewonen, af, was, lang voor onzen tyd,

Een burgerman, aan deugd gewyd,

En bovenal gewoon om niets dan waar te spreken.
Hy leefde haast eene eeuw, bekend in zyne Stad

Als een, die nooit gelogen had.

Men zei dit aan den Vorst, die naauwlyks kon vertrouwen,
Dat dit geen leugen was: hy moest den man aanschouwen,

Hy moest hem hooren in persoon.

Men gaf den Vorst zyn' zin, en bragt, naar zyn begeeren,

Den braven Gryzaart voor zyn' troon:

Daar stond hy in een' kring van Heeren.

Men stelt hem vragen voor: op al, wat elk hem vraagt,

Geest hy een antwoord, dat behaagt.

Al wat hy sprak was waar; men hoorde 't met genoegen.
Daar velen hem nu 't een en dan het ander vroegen,
Wilde ook de Koning dat hy hem, ter goeder trouw,

Den naam zyns Vaders melden zou.

Het antwoord was: myn Vorst! ik wil u niet bedriegen;
Noemde ik myns Vaders naam, dan zou ik mooglyk liegen.
Myn Moeder, en dit is al wat ik zeggen kan,

Leefde in den egt met zekren man,

Dien zy my altyd deed vertrouwen,

Dat ik moest voor myn' Vader houên.