|
| |
De lente; lofdigt aan Olympia.
Olympia, wier schoon gelaat
Aan velen, die ge in boeyen slaat,
Gedurig stof geeft om te klagen,
Schoon naauwlyks iemand, die u kent,
Zyn klagten tegen u in 't openbaar durft wagen,
Hoe zeer ge ook zyne vryheid schendt.
Olympia, die steeds, om uw bekoorlykheden,
Wordt van de jeugd gevierd, bemind en aangebeden,
En elk, die niet omzigtig waakt,
Een slaaf van uwe schoonheid maakt;
Zyt gy, zoo ryk met schoon gezegend,
Niet hartelyk geneigd om de oorzaak na te gaan,
Waarom het dag aan dag thans onophoudlyk regent?
| |
| |
Wilt gy de reden niet verstaan,
Waarom het buldren van de winden
In 't beste jaargety, ons 't slegtste weer doet vinden?
Zoodat een Hovenier, die vrugten plukken wil,
De bloeisems dekken moet in 't einde van April.
Wilt gy aan myn verhaal uwe aandagt niet onttrekken,
Dan zal ik de oorzaak u ontdekken:
Verneem het fyn van 't gantsche stuk.
De lieve Lente, ontrust door onbeschryfbren druk,
Kwam op een' zekren tyd haar' nood der Zonne klagen,
Ik, sprak ze, kan 't niet langer dragen,
Dat my geen ruimer tyd tot heerschen word' verleend.
Ik heb in eenzaamheid te lang dit leed beweend,
En kan, wat moeite ik doe, niet van my zelv' verkrygen,
Om van het onregt meer te zwygen.
Al ben ik 't schoonste jaarsaizoen,
Al kleede ik boom en hof en veld met lagchend groen,
Al ziet men, door myn magt, het lief gebloemte pronken,
Al doe ik minnevuur in 't jeugdig hart ontvonken,
Myn heerschappy begint te laat,
En loopt te ras ten einde op d' eisch van eigenbaat.
Men kan my in den tyd, gy moogt myn woord vertrouwen,
My door de Goden toegeschikt,
Bezwaarlyk voor de Lente houên.
De Winter, voor wier magt al 't menschdom beeft en schrikt,
Die velen zyn geweld en invloed doet bezuren,
Ziet zyn gebied zoo lang als ik het myne duren.
'k Bid, zeg me, ô Zon, indien gy 't zeggen moogt en kunt,
Waarom is my de helft van 't halve jaar vergund?
Waarom verkreeg ik niet, in spyt van die 't benyden,
| |
| |
Het halve jaar in zyn geheel?
Ware elk der zustren nog te vrede met haar deel,
'k Zou dan myn lot geduldig lyden;
Ik viel dan 't Godendom nooit lastig met myn klagt.
Maar denk eens of my niet de zwaarste smart moet drukken
Nu ik my van den tyd, my gunstig toegedagt,
Voor 't minste jaar aan jaar de helft wel zie ontrukken,
De zagtheid van myn aart, die alle wraakzugt vliedt,
Berokkent my dien hoon, dat bitter zielsverdriet.
Natuur is door myn zorg nog naauwlyks aan 't herleven,
'k Heb naauwlyks bloem en groente aan hof en veld gegeven,
Of ziet, de winter keert, en toont haar woest geweld,
In 't vroege voorsaizoen, aan 't pas begraasde veld.
Haar steeds verwenschte kou doet bloem en spruit bevriezen.
De Landman ziet, in eenen nagt,
Het werk van weken tyds geheel te niet gebragt,
En moet het voorwerp van zyn blyde hoop verliezen.
'k Word door de Zomer ook geplaagd.
Men ziet, wanneer gy pas in Stier of Tweeling daagt,
Haar, tot myn bitter ongenoegen,
Den tyd van haar gebied vervroegen,
Myn beekjes droogen uit, daar gy te ras verschynt.
Der voglen heir, nog pas aan 't zingen,
Vergunt geen' blyden toon aan 't oor der stervelingen,
Terwyl 't in groote warmte kwynt.
Myn bloempjes, schoon voor 't oog der menschen,
Verdorren, treuren en verslenschen.
'k Zie naauwlyks eenen wensch vervuld,
En ben, hoe zagt van aart, ten einde myn geduld.
Dus sprak de lieve Lente, in 't leed aan haar beschoren.
| |
| |
Zy hield om regt by Febus aan.
Laat tog de Winter, als haar tyd is afgedaan,
(Zoo liet zy haren eisch, na 't vorig klagen, hooren)
Niet weer op nieuw een reis naar deze streken doen,
Tot nadeel van myn lagchend groen:
En laat de Zomer ook de vryheid zyn benomen,
Om ooit voor haren tyd in dit gewest te komen.
Doch al het klagen en het eischen was om niet:
De Zon nam weinig deel in 't bitter zielsverdriet,
Waarvan de Lente had gesproken;
Zy had, door hare taal, hem vrugtloos 't hoofd gebroken.
Al 't schoone, dat zy had gezeid,
Kon Febus even min bewegen,
Als 't preeken der mildadigheid
Het hart eens Gierigaarts tot geven maakt genegen.
't Ging alles als van ouds: de Winter kwam te rug:
De warme Zomer bleef te vlug.
De Lente, fel getergd, begon zich boos te maken,
En 't wraakvuur sloeg welhaast aan 't blaken.
Zy nam een vast besluit dat ze, in vervolg van tyd,
Zich aan geen zorgen meer zou stooren,
Dat niemand hare klagt zou hooren.
Zy riep: heersch, Winter, heersch: wees in uw lot verblyd.
'k Zal nooit om wind of regen denken:
'k Zal, door myn' invloed, na deez' dag,
Geen lieflyk weer aan 't menschdom schenken,
Maar kies een vryplaats, waar ik veilig wonen mag,
En waar ik, zonder hitte of winterkou te vrezen,
Vernoegd en vrolyk in myn' staat,
By elk een voorwerp van verwondering kan wezen.
| |
| |
Zoo sprak de lieve Lente, en vloog op uw gelaat.
Daar streelt zy 't oog, door frissche kleuren,
Daar heeft zy hare aanvalligheid,
ô Schoone Olympia! voor elk ten toon gespreid;
Daar mag haar 't heilrykst lot gebeuren:
Zy heerscht en tiert 'er, naar heur' zin,
Geen vierde deel van 't jaar, maar wel jaar uit jaar in.
|
|
Auteursrechtvrij