De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

[p. 326]

Vaarwel aan de meisjes.

'k Laat nu varen 't booze goed,
Dat de ziel met zorgen voedt,
En verleidt een wys gemoed.

'k Zal van 't malle vryen

My voortaan wel myen.

'k Haat voortaan het snood geslagt,
Dat my heeft in nood gebragt.

Ach! hy dwaalt, die Vrouwen mint,
Want haar gunst is enkel wind:
Zoo veel meisjes als men vindt

Zyn niet dan Sireenen,

Die, hoe droef zy weenen,

Inderdaad gantsch anders zyn
Dan in uiterlyken schyn.

Dat dan elk myn raad onthouw',
En geen maagden meer betrouw'
Eer het hem te laat berouw'.

D' eeden, die zy zweeren,

Zyn als ligte veeren:

Want zy laten Mars wel gaan,
Maar zy houden 't met Vulkaan.

Haar bedrog is toovery,
't Brengt 'er menig in de ly.
Die door een looze pry

[p. 327]

 

Zich eens laat belezen,

 

Wordt niet ligt genezen.

 

Zulk een is als omgekeerd,

 

En geheel getransformeerd,

 

 

 

Als de makkers van Ulis

 

('t Geen ons dunkt dat wonder is)

 

Die hun gantsche beeltenis

 

En gestalt verloren,

 

Omdat zy hun ooren

 

Leenden aan de zotterny

 

Van vervloekte toovery.

 

 

 

Maar die als Ulisses zyn,

 

En niet drinken van den wyn,

 

Die gemengd is met fenyn,

 

Dat de Vrouwen geven,

 

Mogen vrolyk leven:

 

Vlugtende het snood serpent,

 

Telkens vrugtbaar in elend.

 

 

 

Leer dan hier, ô domme Jeugd!

 

Hoe g' u daaglyks spieglen meugt.

 

Zoek een onbesproken vreugd:

 

Laat de Meisjes varen

 

Wyl zy onlust baren.

 

Vlied het Vrouwvolk, 't ligt gespuis,

 

Dikwerf pesten van een huis.