De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

De vergenoegdheid.

Geen pragt van Koningryken,
Hoe schoon z' in 't oog moog lyken;
Geen Vorstelyke stoet
Haalt by 't vernoegd gemoed.
De vergenoegde is waarlyk groot:
Zyn rogge schenkt hem wittebrood,
't Geen hem verzaadt,
Trots Prinselyk gebraad.

In arbeid mag hy rusten:
De Hoop streelt al zyn lusten,
En balsemt hem in smart:
Dies zingt hy in het hart

[p. 320]

 

Tot eer der hoogste Majesteit,

 

Die, nooit volroemd in eeuwigheid,

 

Zyn ziel vervult

 

Met diep besef van schuld.

 

 

 

Met ongemeen vertrouwen

 

Gaat zulk een Bouwman bouwen,

 

Of hoeden 't zagte Vee,

 

In ongestoorden vreê.

 

Zyn kommerlooze rieten hut,

 

Door leemen wanden onderstut,

 

Verruild' hy niet

 

Voor 't uitgestrektst gebied.

 

 

 

Wanneer de morgenrozen

 

Aan d' Ooster-kimmen bloozen,

 

Roemt hy de bron van 't licht,

 

Die telkens hem verpligt.

 

Hy dorscht en want en egt en ploegt;

 

Hy eet en drinkt, geheel vernoegd.

 

Hy leeft alszins

 

Geruster dan een Prins.

 

 

 

Geen noodeloos begeeren,

 

Geen vrekheid kan hem deeren.

 

Schoon God hem 't aardsche goed

 

Verleent in overvloed,

 

Hy stelt daarop noch hart noch zin;

 

Is veel of weinig zyn gewin,

 

In groot of kleen

 

Is hy geheel te vreên.

[p. 321]

 

Hy zegt, wanneer hy 't woelen,

 

Het zwoegen en krioelen,

 

Van d' onverzade liên

 

Of Vrekken komt te zien:

 

Wat zyn die aarden vaten broos;

 

Wat zyn ze lek en bodemloos!

 

Wie veel begeert,

 

Ziet dat hy veel ontbeert.

 

 

 

Die arme ryke schrapers,

 

Die rustelooze rapers,

 

Die nimmer zyn voldaan,

 

Zyn juist als d' Oceaan,

 

Die kostbaar goed en goud verdelgt,

 

En duizenden van stroomen zwelgt;

 

Die veel verslindt,

 

En geen genoegen vindt.

 

 

 

Vaart wel met al uw loopen,

 

Met schat op schat te hoopen;

 

Verzamelt goud by goud,

 

Dat u de rust onthoudt:

 

Ik houde zagtjes mynen draf;

 

'k Vernoeg my met een Herdersstaf.

 

Den ryksten mensch

 

Mislukt wel eens zyn wensch.

 

 

 

Geen pragt van Koningryken,

 

Hoe schoon ze in 't oog moog' lyken;

 

Geen Vorstelyke stoet

 

Haalt by 't vernoegd gemoed.

[p. 322]

 

De vergenoegde is waarlyk groot:

 

Zyn rogge schenkt hem wittebrood,

 

't Geen hem verzaadt,

 

Trots Prinselyk gebraad.