De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

De waanwyze.

Der wyze menschen spraak
Baart aangenaam vermaak;
Behaagt aan ieders ooren.
De zot integendeel
Praat, wat hy zegg', te veel:
Hy 's walglyk om te hooren.

Wanneer een domme gek,
Niet vurig naar gesprek,
Zyn tong slegts wist te hoeden,
En hield zyn mond in 't slot,
Al waar hy nog zoo zot,
Geen mensch zou zulks bevroeden.

Gelyk men aan de Vrugt,
Door proef en geur en lugt,
De bloemen kent en kruiden,
Zoo kent elk een eerlang,
Door weinig ommegang,
En wyze en zotte luiden.

Want elk verwaande gek
Heeft dag aan dag 't gebrek
Van mild te zyn in 't kallen.

[p. 306]

 

Door opgepronkten schyn

 

Lykt de aanvang wat te zyn,

 

Maar 't slot is niet met allen.

 

 

 

Al wat hy ergens las

 

Brengt hy verwaand te pas,

 

Hoe weinig 't ook moog' passen.

 

Hy geest zich zelv den lof

 

Dat in zyn eigen hof

 

Die bloemen zyn gewassen.

 

 

 

Maar als een schrander Man

 

Den dwaas beschamen kan,

 

En hem het zwygen leeren;

 

Dan staat hy gantsch verstomd,

 

Als d' Exter, die, ontmomd,

 

Pruilt zonder Paauwenveeren.

 

 

 

De dwaas brengt voor den dag

 

Al wat hy hoord' of zag:

 

Wat aartigs, naar zyn meenen.

 

Doch 't is slegts lymery

 

Van kindsche zotterny.

 

Wie zal 'er 't oor aan leenen?

 

 

 

Ook lacht hy in 't gemeen

 

Om ongezouten reên,

 

En allerzotste vragen.

 

Zyn eigenliefd' is sterk.

 

Het spreken van zyn werk

 

Kan hem het meest behagen.

[p. 307]

 

Hy baart zyn eigen leed,

 

Eer hy het zelf nog weet:

 

Hy valt in ongenade,

 

Omdat zyn los gemoed

 

Het kwaad beschouwt als goed,

 

En zin krygt in het kwade.

 

 

 

Is d' onbedagte ryk,

 

Hy zal gestadiglyk

 

Van zynen schat vertellen:

 

En, met een Koekkoeks lied,

 

Van 't geen hy heeft of niet,

 

Het oor gedurig kwellen.

 

 

 

Hy roemt zyn waardigheid,

 

Hy pryst zyn aardigheid;

 

Men hoort hem telkens kallen,

 

Hoe huis en hof en land

 

En vindingryk verstand

 

Hem zyn ten deel gevallen.

 

 

 

Der wyze menschen spraak

 

Baart aangenaam vermaak,

 

Behaagt aan ieders ooren.

 

De zot integendeel

 

Praat, wat hy zegg', te veel:

 

Hy 's walglyk om te hooren.