De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

[p. 308]

Ongelyke broeders.

Ongelyk zyn steeds de Nooten,
Schoon gegroeid aan eenen Boom.
Kinders van één bed gesproten,
Zyn niet altyd even vroom.
't Is maar zoo, gelyk men leest,
Overai van ouds geweest.

Kinders, door dezelfde Moeder,
Aan dezelfde borst, gezoogd;
Kinders door den zelfden hoeder,
Die hun aller heil beoogt,
Op het pad der deugd geleid,
Dragen blyk van onderscheid.

Somtyds ziet men broêrs, die deugen,
d' Ouders, in hunn' ouderdom,
Door een braaf gedrag verheugen;
Andren stooten alles om:
Andren leven wild of boersch,
Gantsch ontaard van hunne broêrs.

Egter zyn 'er vele menschen,
Die, t' onvrede met hun lot,
Al te sterk naar kinders wenschen.
Schoon het heuglykst heilgenot
d' Egt verzell', in blyde dagen,
Kinderloozen hoort men klagen.

[p. 309]

 

Maar schoon z'al geen zoet beleven,

 

Zy beleven ook geen leed.

 

Daar is weinig aan bedreven,

 

Waar het ersgoed wordt besteed.

 

Hy, wien dit bekommert, voedt

 

Dwaze zorg in zyn gemoed.

 

 

 

Dikwerf zal men 't goed bewaren

 

Tot der Erfgenamen schaê.

 

Hen, die al te zuinig sparen,

 

Volgen kwaê verteerders na:

 

Die, in weeld' en overvloed,

 

Onheil vinden voor 't gemoed.

 

 

 

Ongelyk zyn steeds de Nooten,

 

Schoon gegroeid aan eenen Boom.

 

Kinders van één bed gesproten,

 

Zyn niet altyd even vroom.

 

't Is maar zoo, gelyk men leest,

 

Overal van ouds geweest.