De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

De snaaksche advokaat.

Een Vrouw, wier Egtgenoot voor andre Vrouwen blaakte,
En zich, gelyk het meer in onze dagen gaat,

Als Overspeler schuldig maakte,

Ging naar een' schrander' Advokaat,

En bad hem dat hy haar den besten weg zou melden,
Dien zy had in te slaan tot vordring van haar regt.
Myn trouw wordt slegt beloond, ja, zegt ze, byster slegt!
Ik wil d' ontrouwen man zyn snood bedryf vergelden.

De Praktizyn, die deftig zat,

Vroeg, wat bewyzen zy voor haar betigting had,

En of zy tyd en plaats kon zeggen,

Waarin men wist dat hy by andren was gaan leggen.
Ja, riep zy uit, dat kan ik doen, als 't noodig is.

Ik weet voorzeker en gewis

Dat ik getuigen van myn zaak hebbe in myn buren.
Op gistren ging de vent omtrent ten negen uren
Des avonds uit, en kwam den gantschen nagt niet t' huis.
Ik weet waar hy den tyd met krotten heeft gesleten.

Ach! mogt ik 't maar zoo wel niet weten!

Dan had ik geen gevoel van zulk een lastig kruis.
Hy ging zyn lievertje bezoeken, hoorde ik zeggen;
En toen myn klok in huis van ogtend zeven sloeg,

[p. 278]

 

Zei my een Buurvrouw (en de vrouw had blyks genoeg)

 

'k Denk dat myn Heer nog wel by zyn Bruinet zal leggen.

 

De Praktizyn rees op, en zei: myn tyd is kort,

 

Mevrouw: ik merk nu klaar waaraan 't uw liefste schort.

 

Indien ge op 't zeggen van uw Buurvrouw moogt vertrouwen,

 

Dan moet men uwen man vast voor een luiaart houwen.

 

Zoo laat te leggen? foei! 't is waarlyk geen fatsoen,

 

Meer antwoord geef ik niet: 'k weet u geen' dienst te doen.