De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

Cartouche.

Een Roover, in zyn konst vermaard,

Ontmoette, op een' der stilste wegen,

Van huizen en gehugt en menschen afgelegen,
Dien hy te paard bereed, een' reizend' man te paard.
De Roover deed zyn werk en ambagt naar de wetten,
Hy haalde, op 't oogenblik, toen hy den Ruiter zag,

't Pistool knaphandig voor den dag,

[p. 244]

 

En toefde niet om 't op de borst des mans te zetten,

 

Hy vroeg, zoo vriendelyk alsof hy gunsten gaf,

 

Den Reiziger zyn goudbeurs af.

 

Het antwoord was: myn Vriend, ik zorg nu voor myn leven,

 

Ik schenk u al wat gy begeert.

 

Myn beurs is wel voorzien: ik wil ze u egter geven,

 

Mids dat gy me uw Pistool vereert.

 

De Roover was beleefd: hy deed het, zonder dralen;

 

Men ruilde beurs voor schietgeweer.

 

De Ruiter sprak: ik zal myn geld nu wederhalen:

 

Leg af, of 'k vel u, met een enkle schoot, ter neer.

 

Doch de ander bleef bedaard, en zei 't is niet geraden;

 

Ik werk in 't geen ik doe nooit zonder overleg.

 

Haal over, schiet vry toe: 't Pistool is ongeladen.

 

Vaar wel, myn goede Heer: zoo sprak hy, en reed weg.