De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

Belofte in nood.

Een arme Knaap ging op een schip,

Begaf zich over Zee naar ver gelegen streeken;
Het strand was aan het oog ter naauwer nood ontweken,

Of 't Volk werd bang voor bank en klip.

[p. 229]

 

Een felle storm, die hevig woedde,

 

Was oorzaak dat Matroos het aklig denkbeeld voedde

 

Dat alles zou vergaan: men wagtte, in dezen nood,

 

Elk oogenblik een wissen dood.

 

De nieuwe Reiziger was als de rest verlegen,

 

Of liever ruim zo veel bezwaard:

 

Nu sloeg hy de oogen hemelwaard,

 

Dan scheen 't of hy den storm tot deernis wou bewegen.

 

Hy bood, een oogenblik daaraan,

 

Aan Sint Christoffel, zyn beschermer, groote zaken.

 

Voor dezen wilde hy een waschkaars laten maken,

 

Zoo groot als 't grootste Beeld, dat ergens had gestaan.

 

Een van de maats, die juist het woord

 

Van dezen Kwibus had gehoord,

 

Zei: kaerel, ben je mal? waar zou je die tog halen?

 

Men kan, met al den overvloed

 

Van geld en schat en waereldsch goed,

 

Zoo groot een Waschkaars niet betalen.

 

Hy, die in nood dit aanbod deed,

 

Had nu zyn antwoord haast gereed,

 

En sprak, wat durft ge my zoo onbedagt verwyten?

 

Ik zal, zoo ik behouden blyf,

 

My nooit van myn belofte kwyten.

 

Myn woord dient maar alleen tot berging van myn lyf;

 

Maar mag ik ooit het land betreden,

 

Dit luister ik u zagt in 't oor

 

Opdat de Heilig 't zelf niet hoor,

 

'k Zal voor Christoffel dan geen enkle duit besteden.