De vrolyke zeeman, verheugd over de vrye zeevaart

Een Nieuw Lied.
Van Charlotte, by het Graf van Werther.

Stem: Slaapt gy nog myn Welbeminde.

Al de vreugde van myn leeve
Werther zonk met u in 't graf,
Zo perst aan ieder mensch gemeente
Stillen jammer klagten af,
Och waarom verschriklyk noodlot
Werther werd gy ooit my vriend
Waarom werd uw arme Lotje,
Ooit door het edelst hart bemind.

[p. 22]

2.

 

Immers had myn zalige moeder,

 

Myn aan Albertis min verpand,

 

Immers schonk ik voor haar sterf Bed

 

Albert gaf myn hert en hand,

 

Ik heb hem eeuwig trouw gezwooren

 

Ik blyf getrouw aan myne eed

 

Hemel! ach! gy kent myn onschuld,

 

Gy die myn gedagten weet,

Ach gy ziet hoe gul hoe zuiver,

Nog myn hart voor Albert staat,
Schoon het ontvlamt door reine vriendscha
Juichend teder zuchten staat,
En dus weeten ik zelf het moortuig
Dierbre dat uw heeft ontzield,
Wat hoop heeft dus wreed de blom
Van uw levens steel vernield.

Was om myn dat uw boezem,

Zinloos jongling wreed doorschoot
Ach! ik zie de wonden gaapen,
Van het doodelyk treffend loot,
Ik zie natuur uw laatste worsteling,
Ik zie de grond met bloed besproeit
Met het bloed dat door uw Lotje
Dierbre Werther heeft gevoel?

Moesten uw myn woorde grieven

Woorden die de vriendschap sprak
Daar uw liefde in Alberts boesem,
't Vuur van minnennyd ontstak,
Werther kan myn heil uw streelen
Sprak ik: zoekt gy Lotjes rust,
Dat ik dan nog deeze avond,
Van uw word vaartwel gekust.

[p. 23]

6.

 

Eer en pligt gebied ons schreiden

 

En daar zeigt zy weenend neer,

 

Ik gehoorzaamd, riep gy snikkend,

 

Neen ik stoor uw rust niet meer

 

Hemel word de aanminninge onschuld

 

Van onkuische min verdagt!

 

Albert heeft uw zuivere liefde,

 

Dierbre! al te lang verwagt.

Ach! gy vlood, ik heb uw schreiend

Werther toen voor 't laast gezien
Maar moest gy daarom het leeven,
In des arm des doods ontvliên
Ach! my dunkt uw schim verzield my
Volgt myn Werther waar ik ga
Zelfs uw laatste doodsnik zugt my
Als een kwynende Echo na.

Ik offer dus myn tedere traanen,

Door geen wreeke dwang gestoord
En myn hart zugt om myn Werther
Dat gy myne klagten hoort,
Nog streeld my 't verkwikkend denkbeeld,
Dat ik eens myn leed doorstreên,
Uw blydschap zal ik omhelzen,
In het Ryk der Zaligheên.