De vrolyke zeeman, verheugd over de vrye zeevaart



De klaagende Minnares over het verlies van haar Roosje. Op de Wys: Van Luxemburg. 1. Brengt hier geen klagten aan den dag
[pagina 24]
Ik ben een maagd die klagen mag, die nog jong en teer, Roemde op haar Eer, Ik was een fleur der maagden, Ik had een Roosje dat was nooit geplukt Maar door de liefde is het weggerukt, o Goon! hoe kan het zyn, Dat Kupidootje klyn, Wat steekje als fenyn. 2. Een Jonkman die my zwoer zyn trouw En voor zyn Bruit my hebben wouw, o God! hoe kan het zyn, Die my in den schyn, Alzoo teer beminde, En nu zoo laat hy my al in druk, Hy is gevlugt, ach! wat een ongeluk, Ach; heb ik dat verdiend, Dat myne beste Vrind, Myn niet opregt bemind. 3. Helaas! myn Roosje was geplukt, Den Bloem was van zyn steel gerukt, Het slot van Kist en Kas, Dat zoo zeker was, Dat vind ik nu ontslooten, Daar te vooren niemant in mogt gaan, Vind ik de deure nu wyd open staan, Dat is 't waar ik om zugt, De Jonkman is gevlugt, Ik ben van hem bevrugt. 4 Kom dogters hoor nu myn gewyn Laat my voor u en voorbeeld zyn, Denk dat de Jonkmans al,
[pagina 25]
Hier in dit geval, Zoeken te vertellen, Schoon dat zweeren u getrouw te zyn. Aan haar belofte schyne 't engelen te zyn, Die door de liefde haar kragt, Zo menig reine Maagd, Heeft in verdriet gebragt.