Veiligheidspolitiek
Na al deze polemische gestalten van ‘Europa’ komt de realpolitische uit de eerste hoofdstukken van het boek van Houweling en Siccama als een koude douche. Hun ‘Europa’ is een door eeuwen van oorlog verfomfaaid statenstelsel, dat onder de naoorlogse Amerikaanse hegemonie de kans heeft gekregen zich te herstellen, maar op het moment dat het Amerikaanse machtsverval de politieke wereldorde (weer) labiel dreigt te maken, er nog steeds niet in is geslaagd van zijn afzondelrijke kantons één Zwitserland te maken.
De sterk historiserende analyse van de beide auteurs is soms nodeloos ingewikkeld en elders wat onevenwichtig, maar steeds boeiend en informatief. Het boek bevat verder een aantal beschrijvende hoofdstukken over het Europa van de EG, de WEU. en al die andere afkortingen, en wordt afgesloten met enkele opstellen over toekomstige ontwikkelingen, vooral op veiligheidspolitiek gebied. De pretenties van de beide redacteuren zijn niet gering: als Machiavelli's van de voorlaatste dag noemen zij het doel van hun bundel ‘geen ander dan ertoe bij te dragen dat Westeuropese politici deze taak (namelijk te beslissen over de toekomst van hun Kantons in een nog steeds niet gerealiseerd Eedgenootschap) met meer inzicht vervullen, dan waarover hun vooroorlogse collega's beschikten’.
Of die pretentie wordt waargemaakt is een vraag; zeker is dat de discussie over ‘Europa’, die nog wel een tijd zal voortduren, met dit laatste boek meer gebaat is dan met de meeste voorgaande.
■