Architectuur en erotiek
‘Zijn gebouwen mannelijk of vrouwelijk?’ vraagt Peter Frank zich af in het boekje Eros & Arch (afkorting voor architecture) dat fungeert als catalogus bij de gelijknamige tentoonstelling, georganiseerd door galerie Torch. Beide, is het antwoord van de kunstenaars die zich met dit thema hebben beziggehouden. Het hangt er maar van af wat voor vorm je er aan geeft en welk doel ermee wordt gediend. De tentoonstelling is op verschillende plaatsen in Nederland geweest en maakt zich nu op voor een buitenlandse tournee. Afgezien van het essay van Peter Frank, die zich als een echte Amerikaan niet onbetuigd laat van postmodernistisch jargon, is het een zeer mooi uitgevoerd, licht op de hand boekwerkje vol merkwaardige afbeeldingen. Het roze gemarmerde omslag en dito inleidende mini-essay van Wink van Kempen zijn verluchtigd met oude ex-librisplaatjes waarin erotiek en architectuur zich al dan niet harmonieus vermengen. De fraaiste bestaat uit een Trojaanse houten fallus, in aanslag om een overtuigend vrouwelijke burcht te belegeren. De kunstwerken zijn over het algemeen minder expliciet en spitsvondig, uitgezonderd dat van Peter Angerman die kans ziet een fabriek met een kerk te laten copuleren. Meer expliciet dan spitsvondig is Veronica Vera die zich in verleidelijk ondergoed opstelt op de trappen van het Federal Building in New York met de Stock Exchange op de achtergrond. Uit haar bijbehorende tekst blijkt dat het gaat om een vorm van zelftherapie, waarin zij tracht haar lichamelijke en geestelijke tempel (My Body is a Temple) in evenwicht te brengen. Minder ideologisch maar wel mooier is de hoofdingang van het Museum of Contemporary Art in Los Angeles (te zien op een foto), met een golvende muur die volgens Frank het silhouet van Marilyn Monroe volgt. Mannelijke equivalenten zijn er uiteraard in overvloed, (ik denk aan de helaas niet meer bestaande toren van Diergaarde Blijdorp), al hangt daar nooit een naamkaartje aan. Hier
ligt een grote taak voor een vrouwelijke architect. Verder bestaat deze tentoonstelling/dit boekje uit een keur aan getekende en geschilderde wulpse minaretten en openstaande deuren, benevens een roodgloeiende iglo op een stapel grammofoonplaten, te bestijgen via een touwladder van Henk Tas. Gezien de vele variaties die er op dit thema mogelijk zijn, is het duidelijk dat de organisatoren een artistieke bron hebben aangeboord waar nog lang op doorgeborduurd kan worden.
MH
Auteursrechtelijk beschermd
