Vrij Nederland. Boekenbijlage 1988

Gedicht

Ouders

Ze niet troosten, niet even
haar doorgelegen lijf optillen,
niet voor een minuut
zijn tremor stillen,
ze laten zitten
met wat ze er nog bijkrijgen.

Ze jong houden in uitgeleefde
albums. Steeds meer spoken
van ze zien, hun bijna dode
namen repeteren. Het uitvergroten
van verdriet.

Hun pijn niet willen hebben,
tegen het bos schreeuwen
of ze wel kunnen met zoveel
bomen tegelijk. Schuilen
bij vrouw en kinderen.

Ze niet bezoeken,
je vader niet, je moeder
niet. Hele nachten met ze leven,
ze in eenzaamheid koesteren.
Ze laten sterven alsof
je niet uit ze geboren bent.

VICTOR VROOMKONING

Uit: Maatstaf, 1988 nummer 6