Vrij Nederland. Boekenbijlage 1986

[p. 12]

Leer mij de mannen kennen
Welgemutste adviezen van Yvonne Kroonenberg

Alle mannen willen maar één ding door Yvonne Kroonenberg Uitgever: Contact, 111 p., f 17,90

Diny Schouten

Alle mannen willen maar één ding, zij het dat het niet het ding is wat Yvonne Kroonenberg hoopt dat haar lezers - oorspronkelijk die van Playboy en Intermagazine - zullen denken, of wat haar lezers hopen dat zij denkt. Goed. Het is dus niet van dattum, al zijn Kroonenbergs columns beslist erg sexy. Tot de lijst van lustverhogende zaken die ze in haar publieke overpeinzingen aan nadere beschouwing onderwerpt, behoren het versieren, pornografie, prostitutie, het zoenen, ‘sex met je ex’, plus aanverwante erotische onderwerpen als hoe ziet de Echte Man eruit? en een gebruiksaanwijzing voor de minnaar.

Kroonenberg weet niet alleen zeker wat mannen willen (gelijk hebben) maar ook wat vrouwen wensen (liever een sudderlap met wie het genoeglijk rommelen is op zondagmiddag dan ‘zo'n tijger met een lintje wegens beheersing van zijn prostaat’). Ze draagt die kennis uit op een toon van gezag. Die toon zal wel niet bedoeld zijn om mij te imponeren, maar om vertrouwenwekkende en bemoedigende adviezen te geven, tot ‘troost voor heren’. Die spreekt ze welgemutst, vergevingsgezind, opvoedend en enigszins bemoederend toe.

Kroonenberg heeft geloof ik niet een heel hoge dunk van de soort. Ik bespeurde in haar kordate leer-mij-de-mannen-kennen-houding een lichte mate van geringschatting. Haar partnerkeuze, dus ervaring, verklaart hier veel: ‘Mijn eerste verloofde was alcoholist, de tweede contactgestoord, de derde was gewelddadig, de vierde was te dun, de vijfde seksueel een beetje wonderlijk.’

Die bekentenis deed enige schade aan mijn vertrouwen in haar kennis-van-zaken, maar de verstrekte adviezen klinken redelijk.

Niet slaan, niet knijpen, niet nafluiten, geen schat of duifje zeggen (en zeker niet: ‘Waar gaan die mooie beentjes naar toe?’), niet laten merken dat er een dringende vacature is (‘Het is voor een vrouw veel aardiger een gesprek te beginnen met iemand die zich zonder haar ook al vermaakte dan met een vosseklem die bij de geringste welwillendheid toehapt’), een minimum aan esthetica (neusharen dienen geknipt, en bretels of riem zijn bij dikke mannen geboden), en een minimum aan hygiëne. De opmerkingen over dat laatste zijn wat strenger: een drager van een horecasnor (op zich al twijfelachtig) vermijde het eten van zachtgekookt ei, en na het pissen is uitschudden niet voldoende - ik vroeg me af of Yvonne Kroonenberg bluft dat ze kan zien of er behoorlijk is afgeveegd, er nog even vanaf gezien dat ze dat dus daadwerkelijk gaat controleren? Maar de eisen zijn niet hoog. Voor een man is dat zo ongeveer voldoende om zijn kansen niet te bederven. Zorgen om zijn fysiek hoeft hij zich niet te maken, zegt Kroonenberg, die een vaag maar geruststellend onderzoek aanhaalt waaruit zou blijken dat een schriele borst, afhangende schouders, te korte benen, een te dikke buik, allemaal niks uitmaken: ‘Je ziet vrouwen inderdaad met de wonderlijkste vogelverschrikkers aan hun zijde’. Wel maakt het een slechte indruk als mannen onderscheid maken tussen zichzelf en kleine Willie (namen als ‘Jonathan’, ‘Keessie’ en ‘meneer Visser’ komen ook voor). In diens model, acceleratievermogen en prestaties, ‘waar mannen altijd zo over zeuren’, is niet één vrouw geïnteresseerd, verzekert Kroonenberg. Hoe weet ze dat eigenlijk zo zeker? Het heeft me nooit erg beleefd geleken om je over die kwestie uit te laten, en het voorbeeld van die ene vrouw die wél het tegendeel beweerde, maar al jaren verliefd is op een spichtig gebouwde man ‘met de hartstocht van een gupje’, bewijst in het geheel niets.

Yvonne Kroonenberg
e. van moekerken

Dameswensen

Het ‘namens ons’ beweringen doen heeft toch al veel tegen zich. Ik protesteer daarom tegen Kroonenbergs stelling inzake het gelijk, dat alle mannen volgens haar willen hebben of willen krijgen. ‘Net zo min als we verliefd werden op de sterkste of knapste man, vallen we voor de grootste gelijkhebber. We zouden liever zien dat een man het eens ruiterlijk toegeeft als hij ongelijk heeft.’ Ik zou graag tot haar ‘wij’ behoren, want het klinkt allemaal zo sympathiek en menslievend. Ik weet allemaal niet zo zeker of ik voor mezelf in kan staan, en wat ik wel zeker weet is wat Yvonne Kroonenberg in een ander verband ook opmerkt: dat de bedeesden en onzekeren nimmer erg goed in de markt hebben gelegen.

De beweringen over de dameswensen zijn dus wat al te luchtig, evenals die over hoe mannen zijn: ‘mannen kankeren’, ‘mannen geven nooit toe dat ze bang zijn’, ‘mannen denken dat iedere vrouw een zwabber op pootjes is’. Maar ach, ik doe er verkeerd aan Kroonenbergs vrolijke stukjes zo serieus te nemen. Op twee heel verstandige stukjes na met - terecht - tolerante opvattingen over pornografie en prostitutie, is Mannen willen maar één ding er zichtbaar op uit om ons te amuseren. Op de stijl is naar behoren gewerkt, en amusant is het commentaar op de moderne omgangsvormen zeker. Hoe moet het precies verder als de dame na het café erin heeft toegestemd haar etsen te laten zien? Hoe op elegante wijze verlost te raken van een verloofde die niet meer voldoet? Hoe mooi te scheiden als er kinderen zijn? Hoe ‘de academische zoen’ te ontlopen? Hoe komt het dat vrouwen zo'n uitgebreide karakteranalyse van hun man kunnen geven, waar hij over zijn vrouw niet meer weet uit te brengen dan ‘Uh, tja, wel een goeie vrouw, zeurt een beetje’? Hoe de huishoudelijke taken te verdelen? Zijn galante manieren nog van enig nut? Yvonne Kroonenberg heeft alle mogelijke antwoorden op die niet zo vreselijk brandende vragen in haar zak. Maar het is natuurlijk larie dat ze zou willen dat die bij nadere inspectie standhouden. Ze wil maar één ding, en ze krijgt het: een béétje gelijk.

■