Rein van der Wiel
vervolg van pagina 10
Porsche. Hij lijkt een merkwaardig soort oplossing voor het vraagstuk van vrede en rechtvaardigheid in de wereld te zoeken door te wensen dat niet de achttienjarige slachtoffer had horen te zijn, maar een iets eerder op het strand geziene vrouw in houtje-touwtje-jas, de ‘vleesgeworden eenzaamheid’, ‘met verdriet in de rug’. Ze reageert niet op een contactadvertentie die hij plaatst. Een ontoegankelijk verhaal. De fragmenten uit een gedicht van Philip Larkin klinken er heel diepzinnig bij, maar de handeling wordt er niet erg mee verhelderd.
Ook ‘Wilsonplein’ en ‘Het monument’ hebben iets geschifts, maar gelukkig zijn ze wat geestiger. Imma en vriendje Ollie uit ‘Wilsonplein’ nemen de witkwast ter hand om met pijlen op het wegdek te bewijzen dat alle wegen naar de Haarlemse schouwburg - op het Wilsonplein - leiden. Ook de drieënnegentigjarige mevrouw uit ‘Het monument’ heeft iets mooi gemeens in haar opzet om de volwassenen om de tuin te leiden: ze vervalst de liefdesbrieven die ze met een beroemde dichter gewisseld heeft. Erg beklijven doen de verhalen niet, daarvoor blijven het te veel ‘bedenkseltorens’. De topografie is al wat een waarachtige indruk maakt.
■
Auteursrechtelijk beschermd