Anthony Powell
Vervolg van pagina 9
geheimzinnige ziekten en worden omringd door het aureool van hen die in de schaduw van de dood leven. De mythische patronen waar Beals aan vasthoudt zijn niet volstrekt belachelijk (hoewel ze grappig zijn). Henchman geeft het volgende commentaar op dit aspect van de realiteit: ‘I am superstitious in the sense that I believe the curious synchronisms and juxtapositions, physical and moral, in which we all from time to time find ourselves involved, have meaning.’ Het is een tekst die Anthony Powell na aan het hart ligt, en zijn roman is in wezen een bedaarde, geestige en meesterlijke bespiegeling hierover. Hij redt het met weinig echte gebeurtenissen, tot tenslotte een dramatische ontwikkeling Beals het verhaal verschaft dat hij zo ijverig heeft geprobeerd te construeren.
In het begin van de roman waarschuwt de verborgen schrijver ons eerlijk over wat ons te wachten staat: hij vertelt ons dat, ‘Beals would afterwards recall - even to the extent of tedium for listeners not over-curious as to the workings of human nature and the emotion of love - the drama of the Alecto's cruise.’ Ik zou altijd kunnen blijven luisteren naar Powell en zijn langdradige praters; en naar boosaardige, keurige conversatie die steeds de neiging heeft verwarrende sprongen te maken van vormelijkheid naar het tegenovergestelde, zoals wanneer Middlecote het heeft over de jonge, en waarschijnlijk niet de eerste, vrouw van professor Knopf: “I wonder whether it was a prudent reselection,” said Middlecote. “She looks a hot little number.”’ Een verrukkelijk karakteristieke zin. ■
Auteursrechtelijk beschermd