Garrison Keillor
Vervolg van pagina 7
van wie je je boordevol mag eten, op voorwaarde dat het voedsel stukgekookt is en loodzwaar op de maag ligt, ‘Jullie stemmen zitten in mijn hoofd,’ eindigt de aanklacht tegen de ouders. ‘Ik laat de radio aanstaan en toch hoor ik jullie nog steeds en ik zal jullie blijven horen totdat ik sterf. Dan zullen jullie me voorhouden: “Dat heb ik je toch gezegd.” en dan zal er wat anders gebeuren.’
Zo laat Keillor zijn tanden zien tegen het einde van het boek op een zo onopvallend mogelijke manier. Wie leest tenslotte een voetnoot?
In de ‘Prairie Home Companion’ show brak meestal een ogenblik aan waarop Garrison Keillor een korte bespiegeling wijdde aan ‘verlegen mensen’ en hun problemen, en in Happy to Be Here staat een verhaal waarin de rechten van de verlegen mens worden verdedigd (‘Shy Rights: Why Not Pretty Soon?’) Wie een ander verdedigt verdedigt zichzelf. In de lift van het St. Paul Public Radio gebouw hield Garrison Keillor zijn ogen strak op de grond gericht en iemand van de radio zei in het zangerige taaltje van het Midden-Westen eens tegen me: ‘Garrison is quite comfortable not talking’. Garrison Keillor heeft van zijn nood een deugd weten te maken die tegen de Deugd van zijn ouders en voorouders indruist en daaraan hebben wij een bijzonder mooi boek te danken.
■
Auteursrechtelijk beschermd