Het limonadegevoel
vervolg van pag. 12
eigenlijk in zijn waarde aangetast wordt - de moeder ziet de situatie met de filmset langzaam afglijden tot iets wat niet helemaal in orde is (hoewel er objectief gesproken niets ergs gebeurt), maar kan zich er niet toe brengen om er een eind aan te maken, omdat ze nu eenmaal ja heeft gezegd en niet flauw wil zijn.
Als de beklemming vooral van buiten afkomt, zoals in het verhaal ‘Rook’, vind ik het effect minder sterk. In ‘Rook’ wordt de hoofdfiguur (een toneelregisseuse) belaagd door een aanvankelijk anoniem persoon die paranoïde gedachten over haar koestert, stenen door de ramen gooit en haar gevel bekladt. Het gegeven is spannend genoeg, maar de relatie tussen de regisseuse en degene die haar het leven zuur maakt is te dun: de gek is al te zeer malende, zodat de beklemming van de hoofdpersoon meer anekdotisch en minder emotionerend wordt. Het is altijd gruwelijker (en dus mooier) als de mensen het zichzelf aandoen.
■
Auteursrechtelijk beschermd