Een eenvoudige en ingewikkelde waarheid
Vervolg van pagina 45
wel). Fien heeft voor mijn gevoel te veel attributen meegekregen, te veel tierelantijnen, er is iets heel bijzonders van haar gemaakt. Maar achter de bellen en toeters van haar orkestratie speelt een drammerige melodie: de moraal. Wat goed is en wat slecht is vormt voor haar geen probleem meer, ook de mensheid heeft ze al ingedeeld in goede en slechte mensen. Zigeuners zijn goed, hoeren ook, de rest is slecht. De Possy Hoeds worden als afgedaan beschouwd, zij wandelen in duisternis, de Fien Kristals daarentegen in het licht: ‘Zo eenvoudig: als een mens jou wezenlijk ontroerd had, was je verdomd dicht bij de waarheid. Zo plotseling als zij toen de waarheid ervaren had. De vreugde van het ware ontwaken die haar een ontroering bezorgde die groter was dan zijzelf. Het was alsof ze in de oneindigheid geworpen werd met een snelheid die alle begrip te boven ging en ze een vervoering smaakte die met niets te vergelijken was: grenzeloos en van een ongekende grandeur.’ En: ‘Alleen aan ingewikkelde formules werd geloof gehecht. Dat liefde en vrijheid identiek waren, was geen ingewikkelde formule, werd daarom onder de tafel geveegd.’ Misschien ben ik wel te verslaafd aan ingewikkelde formules om te kunnen zien hoe simpel de waarheid is en is het daarom dat de waarheid van Fien Kristal mij niet zoveel zegt. Volgens de filosofie van Helen Knopper zou ik ook eerst van Fien Kristal moeten houden voordat ik haar waarheid kan aanvaarden. Maar daartoe krijg ik weinig gelegenheid, ze heeft mij niet één keer ontroerd, ze heeft ook, eerlijk gezegd, niet één keer haar hand naar mij uitgestoken toen ik daar als Possy Hoed tegenover haar op de bank zat.
■
Auteursrechtelijk beschermd