Book of Death
Vervolg van pagina 22
opmaken maar de verzen blijven wanhopig in het dode niets hangen. Enright leidt de lezer naar veel. Niet alleen naar bellettrie maar ook naar veel bric-à-brac, die hij overal vandaan heeft gehaald. Bij voorbeeld een ingezonden brief aan The Times waarin een drieëndertigjarige vertelt dat hij vroeger zelfmoordpogingen deed maar recent (1980) dolgelukkig is met vrouw, het geloof, een boekhoudcursus, een baan en activiteit in de mensenrechtenbeweging.
De ingehouden Engelse doodstoon is te lezen in Yeats' prachtige ‘An Irish Airman foresees his Death’: ‘A waste of breath the years behind / In balance with this life, this death’ of Sylvia Plaths monumentale ‘Berck-Plage’ waaruit Enright achttien regels citeert; het hele gedicht uit haar bundel Ariel is zevenmaal zo lang. Enrights keuze ten aanzien van Plath is opvallend. Hij kiest van haar één fragment en ‘vergeet’ prachtige angstaanjagende gedichten van Plath als ‘Death & Co.’, ‘Stopped Death’, ‘Last Words’.
Het is de vrijheid van Enright te kiezen wat hij wil, doch een bloemlezing zonder Brooke en de grootste doodslyrica van de moderne Engelstalige letteren die het met achttien regels moet doen, dat is een wonderlijk boekwerk! Een mij onbekende, en naar mijn smaak onbeduidende dichter als Peter Porter (geboren 1929) krijgt tweemaal meer ruimte.
Niettemin heb ik in zijn eigenzinnige keuze dagenlang doorgebladerd en ervan genoten. Tijdens het genieten (!) van zoveel moois en zoveel geks kreeg ik de neiging een eigen bloemlezing samen te stellen, dus het is een inspirerend boek. Hoe anders zou mijn bloemlezing van Engelands lijden en sterven er uit zien! Laat staan een Franse of Duitse doodsbloemlezing. De zeis van Enright heeft even mooie als zonderlinge bewegingen gemaakt op het literaire kerkhof.
■
Auteursrechtelijk beschermd