Vormen. Jaargang 4

[p. 223]

Ode

Vrij naar SAPPHO

Gij hebt mij nooit zoo diep gepijnigd als
vandaag, nu gij haar gunst hebt afgewonnen
en overbuigt naar d'holte van haar hals
en van haar nieuw verlangen zijt bezonnen...

Want door uw kracht ten deele aangetast,
maar niet genoeg om alles te vergeten,
grijpt zij vaster in mij, tot ik door last
en lust in twee zal zijn gespleten...

Reeds sprakeloos om dit, mijn oud geluk,
blijf ik het dringen van mijn bloed beluist'ren,
het licht gaat langzaam in mijn oogen stuk,
wijl alle oude wanen mij omfluist'ren...

Ik ril verschrikt... Het zweet doorbreekt mijn huid.
Demonen komen mijnen geest doorwazen...
Groener dan gras treed ik weldra dit leven uit
en weet dat alles nood'loos was, o dwaze.

JAN D'HAESE.