Vormen. Jaargang 4

[p. 127]

De snelle schaduw

Toen liepen wij naakt en hulploos te schreien
over het donker bloed der rozen
waarin diep en rood
de snelle schaduw vlamde van de dood.

Over de zilvren bergen sneed het vuur
wit en scherp als een mes door de duisternis.
Opgeschrikt holden wij voort... waarheen? waarheen?
in het vuur en de duisternis.
...........

uit de nacht floot de wind door onze verwilderde haren.
Toen zonken wij neer
en bleven moe en roerloos staren
naar iets dat wij nooit meer zouden ontwaren.

Pieter G. BUCKINX.