Vormen. Jaargang 4

[p. 126]

Afscheid

D'october-roze ruimten rillen bij uw naam:
de nacht die ledig was van uw bestaan
liet mij verkild als deze laatste bramen staan
tot met de morgenzon gij schreedt, te zaam

over de hei. En 't is, o vrouw, o kind,
alsof de bosschen knielen op uw nadering,
alsof een man nog nooit zóó heeft bemind,
hen, die hij wederziet, als bij betoovering.

Ik weet nu dat ik u als blaren op den wind
in de verbanning door vereenzaamde gevoelens jaag,
dat ik u straks, u morgen, in den witsten winter vind

hoezeer ik nacht en dag ook naar d'omhelzing vraag,...
hoezeer ik dag en nacht dit afscheid draag
als iemand die bezint...

Te velde, 31-10-39.
Paul DE VREE.