Vormen. Jaargang 4

[p. 106]

Blauwbaard's laatste herfst

Waarom vond hij nu, dees groeienden morgen,
na 't zevenmaal veranderend verschijnen,
dat immerkeerende dat den luister der vormen
aan stukken reet en de pijn feller deed schrijnen?

De zeven vrouwen die hij als tooverfeeën
tot nieuwe droompaleizen binnenleidde
en als zijn uitverkoren gasten bij hun blanke
handen zelf voerde in zijn bloeiende landen
en tuinen, die de prinses verbeidden
om als de schepping heel en vol te zijn;
hadden in de begoocheling hunner korte aanwezigheid
zijn hart gepaaid, gescherpt de grijze ledigheid.

En dat hij juist nu, in dees herfstmorgen
weer de valsche oplossing vinden moest
van 't vraagstuk dat in duizend vormen
onveranderlijk de zelfde kern droeg.

Juist dees moeilijk jaargetijde als de lanen
breed en open worden en de vrouwen
sarrend trotseeren zijn drieste schouwen
en zijn warm bloed bronst lijk de blaren

Zag hij niet de amazone met wiegende
borsten door de dreven van het woud
als 't verlangen zelf tusschen het goud
der stil koperende bosschen slieren?

En langs d'avondlijke terrassen vlamde
zijn heimwee wijder uit aan den reinen
stijl der overeengeslagen beenen
die in lust zijn leed verlamden.

In Blauwbaards land worden de druiven
rond en zwaar, maar verlaten zijn de gaarden
Zijn stap klinkt hol naast leege haarden
Zijn droeve blik ziet door het raam de boomen ruiven.

JAAK GOMMERS